DRAMA

Regi: Roy Andersson

Om det uendelige

Med: Tatiana Delaunay, Martin Serner
Kinofilm

Med En due satt på en gren og funderte på tilværelsen runda Roy Andersson av ein trilogi i 2014. Då skrytte eg av at han heldt stø kurs med dei absurde tablåa med mutte menneske, utan å ty til nye triks. No har han laga ein film som nokre seier er reine samlinga av høgdepunkt frå trilogien. Altså lite nytt under svenske skyer. Det er kjekt.

Alt blir bra

Kvar gong nokon slår fast at «det är inte roligt», ler eg godt. Vanlege menneske er karikerte i kjend anderssonsk stil.

Høgdepunktet er ein kar som i ein grå bar utbasunerer at alt er fantastisk. Spake sjeler snur seg skeptisk. Stemninga er som om nokon skulle ha freista overtyde omgjevnadene om at alt blir bra når alt heilt klart raknar. «Jo, jo», svarar dei, som for ikkje å øydeleggje illusjonen.

Fornøyeleg nitrist

Bileta er reinskorne og stiliserte. Alt er traust og trist. Alle fargane er grenselaust gråe, blast brune og kaldt blåe. Alle er bleike og tafatte. Dei statiske bileta held seg med tålmod. Små daglegdagse lydar bryt stilla. Klirring i eit glas, knirking i ein stol, eit sukk. Ein prest som har mista trua, har mareritt om Via dolorosa.

Vitjing hjå ein gretten tannlækjar blir klipt til absurd trøyst i alkohol for Hitler i bunkersen. Døden, kjærleiken, kvardagen, krigen og andre uendelege sider ved livet er samla i ein vakker, vissen bukett i smått og stort. Tidlause Roy Andersson står for noko heilt anna enn det som fyller flater og lerret om dagen. Det er godt at han finst.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.