CD

J. Blow, H. Purcell, F.
Corbetta, J. Eccles:

Love Restor’d

Ceruleo. Emily Owen og Jenni Harper, sopran; mfl. Resonus 2022

Fransk musikk kom på moten i England etter «restaurasjonen», som gjeninnføringa av monarkiet i 1660 blir kalla, då Stuart-kongen Karl II vende heim frå eksil i Frankrike. Monarken hadde fått smaken på det franske, og ein av musikarane han hadde med seg heim over Kanalen, var gitaristen Francisque Corbette (1615–1681) – eller Francesco Corbetta, som norditalienaren eigentleg heitte før han kom til Paris og skapte seg eit namn som si tids fremste gitarvirtuos.

På ensemblet Ceruleos album Love Restor’d. Songs from the English Restoration spelar gitaristen Toby Carr ein «Chaconne» frå Corbettas fjør, ein fransk dans med variasjonar over eitt stutt akkordskjema. Eg likar den lågmælte tolkinga hans, som er prega av raffinert rytmisk fleksibilitet. Andre framføringar på plata er derimot meir problematiske.

Stilistisk sprik

Dei fleste stykka er songar for éin eller to sopranar, akkompagnert av basso continuo, barokktidas besifra bassline, her utført av cembalo, det djupe strykeinstrumentet viola da gamba og lutt eller gitar. På opningssporet, «The Glorious Day is Come» av Westminster Abbey-organisten John Blow (1649–1708), er alle dei fem ensemblemedlemene i aksjon. Det me her opplever, gjeld i grunn for heile plata: eit solid akkompagnement, med songarar som ikkje alltid meistrar teknikken og framføringsstilen denne typen 1600-talsmusikk treng.

Blows «The Queen’s Epicedium» blir sungen av sopranen Emily Owen. Ho trivst best i det mellomste og låge registeret, for i høgda læt klangen pressa og ukontrollert, med så utydeleg diksjon at teksten er uråd å skjøna. Stilistisk sprikjer det. Somme stader får ho fram beine og vibratolause tonar på den måten denne musikken bør syngast. Men ofte nyttar ho ein så kraftig vibrato at det er uråd å skjøna om det er ei trille eller ein vanleg tone som er meint.

Klåre dissonansar

Dei fleste verka er av Henry Purcell. Komposisjonane hans ragar høgt over dei andre sine i kvalitet, sjølv om stilen er mykje den same. I duetten «O dive custos» blandar røystene til Owen og den andre sopranen, Jenni Harper, seg vakkert. Særleg effektfulle er dei glasklåre dissonansane.

Harpers solo i «O let me weep» frå Purcells opera The Fairy-Queen (1692) blir sobert framført, men utan rørsle og lidenskap. Det same gjeld Kate Conways viola da gamba-spel. Ho har sin solo i sporet som fylgjer, i ouverturen til operaen The Fairy-Queen. Teknisk sit ting for det meste som det skal. Men det er ikkje liv og ande i fraseringa, berre tut og køyr, utan den vokale forminga av melodilinene som barokk instrumentalmusikk må ha for ikkje å verka keisam.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.