Charles Mingus i storform
Mingus byr på to timar musikk med humoren i høgsetet.
Jazz
Charles Mingus:
The Lost Album from Ronnie Scott’s
Jon Faddis, trompet; Charles McPherson, Bobby Jones, tenorsaksofon og klarinett; John Foster, piano og vokal; Charles Mingus, bass; Roy Brooks, trommer og sag. Resonance
Denne liveplata, teken opp på Ronnie Scott’s i London 14. og 15. august 1972, har betydd meir for meg enn det musikalske innhaldet strengt teke skulle tilseia. Musikken, som er sett saman av gamle Mingus-travarar og relativt nytt stoff, er spelt av eit sprudlande og dedikert band leia av ein komponist, bassist og orkesterleiar som for ein periode hadde funne attende til sitt gamle eg. Opptaka er restaurerte, og lyden er akseptabel og vel så det. Det finst likevel meir skilsetjande liveplater i namnet til Mingus.
Interessa mi for plata kjem som sagt ikkje berre av dei musikalske kvalitetane som tvillaust er her, men fordi eg som 18-åring «nyfrelst» jazzinteressert høyrde Mingus på Ronnie Scott’s – ikkje 14. eller 15. august, men ein kveld mellom 3. og 5. august. (Engasjementet på den vidgjetne klubben varte frå 1. til 15. august.)
Eg minnest framleis Louis Armstrong-pastisjen «When The Saints Go Marching In», ikkje minst då Mingus tok famntak rundt bassen og svinga seg rundt. Eg minnest ein «uendeleg» lang versjon av klassikaren «Fables of Faubus» proppa med musikalske sitat og innfall. Eg minnest det gneistrande spelet ein 19 år gamal trompetar, Jon Faddis, som hadde den karakteristiske Dizzy Gillespie-trompeten, men ikkje minst hugsar eg Mingus sjølv som styrte musikken med blikk, kommentarar og innspel på bassen med ein kombinasjon av humor og autoritet.
Her er godt over to timar musikk fordelt på tre CD-ar. Høgdepunkta er fleire, men den 35 minuttar lange «Fables of Faubus», der Mingus avsluttar med eit ni minuttar langt basskor, er saman med den påfølgjande Louis Armstrong-hyllinga «Pops» ein fest frå ende til annan.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Charles Mingus:
The Lost Album from Ronnie Scott’s
Jon Faddis, trompet; Charles McPherson, Bobby Jones, tenorsaksofon og klarinett; John Foster, piano og vokal; Charles Mingus, bass; Roy Brooks, trommer og sag. Resonance
Denne liveplata, teken opp på Ronnie Scott’s i London 14. og 15. august 1972, har betydd meir for meg enn det musikalske innhaldet strengt teke skulle tilseia. Musikken, som er sett saman av gamle Mingus-travarar og relativt nytt stoff, er spelt av eit sprudlande og dedikert band leia av ein komponist, bassist og orkesterleiar som for ein periode hadde funne attende til sitt gamle eg. Opptaka er restaurerte, og lyden er akseptabel og vel så det. Det finst likevel meir skilsetjande liveplater i namnet til Mingus.
Interessa mi for plata kjem som sagt ikkje berre av dei musikalske kvalitetane som tvillaust er her, men fordi eg som 18-åring «nyfrelst» jazzinteressert høyrde Mingus på Ronnie Scott’s – ikkje 14. eller 15. august, men ein kveld mellom 3. og 5. august. (Engasjementet på den vidgjetne klubben varte frå 1. til 15. august.)
Eg minnest framleis Louis Armstrong-pastisjen «When The Saints Go Marching In», ikkje minst då Mingus tok famntak rundt bassen og svinga seg rundt. Eg minnest ein «uendeleg» lang versjon av klassikaren «Fables of Faubus» proppa med musikalske sitat og innfall. Eg minnest det gneistrande spelet ein 19 år gamal trompetar, Jon Faddis, som hadde den karakteristiske Dizzy Gillespie-trompeten, men ikkje minst hugsar eg Mingus sjølv som styrte musikken med blikk, kommentarar og innspel på bassen med ein kombinasjon av humor og autoritet.
Her er godt over to timar musikk fordelt på tre CD-ar. Høgdepunkta er fleire, men den 35 minuttar lange «Fables of Faubus», der Mingus avsluttar med eit ni minuttar langt basskor, er saman med den påfølgjande Louis Armstrong-hyllinga «Pops» ein fest frå ende til annan.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.