Rock

Bill Callahan:

Reality

Drag City

Rock

Alela Diane:

Looking Glass

Playground

Nokre gonger må det til ein siste tur innom for å seie farvel – som i dei første verselinene i «Dream a River», på Alela Dianes ferske album Looking Glass, hennar sjette. Men farvel til kva? Minna gøymer seg bort i krokane i romma, syng Diane, og lyttaren forstår at det er eit hus det dreier seg om – fylt av stemningar og forteljingar som for ei tid var sjølve livet, ei tid som no er over.

Kva tyder det å drøyme ei elv? Kanskje å gi seg over til ei rørsle inn i det som var, som i Dianes biletsterke tekst, som fører lyttaren inn i ein straum av lys og lyd, der vi kan ane konturane av små og store hendingar: Strimer fell gjennom glaset, og øvst i trappa står ei dør open, det er berre å gå inn, ein siste gong.

Kvalitetssterkt

Å få ei ny plate frå Alela Diane (f. 1983) i hendene kjennest litt som å få postkort frå ein gammal ven. Med nokre artistar er det jo slik: Her er eit knippe med nye songar, tankar og stemningar frå ei kjend røyst, og eg set det på med glede og forventning. Eg vil alltid høyre nytt frå Diane, slik eg også vil det frå ein annan plateaktuell trubadur, Bill Callahan (f. 1966). Det er ikkje det at det er noko banebrytande nytt med albuma dei to artistane kjem med i 2022. Tilfellet er heller at dei held fram med sitt – ein kvalitetssterk, vedvarande låtproduksjon – og godt er det.

Callahans utgiving denne hausten, Reality – artist og selskap har gitt tittelen bakvend stavemåte, men det lèt vi vere med her – er påliteleg Callahansk, og ingen vil hoppe i stolen over dusinet med nye songar. Materialet ber framleis preg av at artisten har funne ei slags ro i livet som familiemann, noko som har gitt det han lagar, ein slags varm, undrande glød.

Kven skulle tru at fyren skulle syngje om reinkarnasjon? Men det gjer han, på «Coyotes», på ein måte som ville ha verka smått utenkjeleg første gong eg høyrde han, med Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009), på ei tid då fleire av dei intense songane hans var kjenneteikna av ein lakonisk hang til misantropi. Med forteljaren Callahan er ein likevel i gode hender, no som den gong, som når han atter tek oss med til dødsleiet til mor si («Lily»), der lyden av hjula på sjukehussenga liknar måkeskrik. Dei som er redde for at det vert for lite dystert på Reality, treng altså ikkje å frykte for det.

Samarbeidspartnarar

Sjølv om Diane og Callahan er artistar med umiskjenneleg særpreg – ikkje minst på grunn av røystene, men ikkje berre det – så finst det sjølvsagt viktige samarbeidspartnarar som medverkar til å definere det musikalske uttrykket deira. I fleire år har Matt Kinsey spelt elektrisk gitar med Callahan, og han tilfører store mengder friksjon med sitt flerrande gitarspel – høyr til dømes på «Naked Souls» eller «Drainface».

Eg ser ikkje bort frå at Callahan kunne ha høyrst litt sedat ut utan Kinsey ved si side, noko som ikkje minst var tydeleg på eit konsertopptak frå platesjappa til Third Man Records i Nashville som kom ut i 2018, med berre dei to. På delar av Reality er det ganske laust og jazza, som på «Coyotes», og der briljerer Sarah Ann Phillips med sitt lyriske pianospel. Likeins er gjestelista viktig for korleis Dianes album har blitt. Harpespelet til Mikaela Davis på «All The Light», til dømes, er med på å løfte songen, og mellom andre kjende namn som er med på Looking Glass, finst Carl Broemel (My Morning Jacket) og Scott Avett (The Avett Brothers), for å nemne eit par. Postkort frå gamle vener som har fått gamle vener innom, med andre ord – eg ber ikkje om meir.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.