Jazz

Karl Seglem:

Ei aning grønt

Karl Seglem, tenorsaksofon, vokal og elektronikk; Håkon Høgemo, hardingfele (2,5,7); Andreas Ulvo, piano, synth (1,4,7,8); Reidar Skår, elektronikk (2,5); Sigurd Hole, bass (1,4); Hallvard Gaardløs, bass (2,5,7); Svein Schultz, bass (8); Jonas Howden Sjøvaag, trommer (1,4); Kåre Opheim, trommer (2,5,7,8); Odd Einar Nordheim, vokal (8); Erlend Viken, hardingfele (5); Kenneth Lien, munnharpe og strengeinstrument. Nye nor

Som kunstnar har Seglem følgt tre spor. Han har dyrka eit moderne jazzuttrykk innanfor ramma av kvartettformatet. Verdsmusikken har han jobba med i eit noko større format. Det tredje sporet er nærast for ein restkategori å rekna. Her finn ein samarbeidet med Terje Isungset i Isglem og Utla, der også Håkon Høgemo er med. Seglem har stor interesse for lyrikk og har spelt inn eigne dikt med musikalsk følgje, samarbeidd med Jon Fosse og Berit Opheim. Med sistnemnde har han spelt inn «Draumkvedet».

Med Ei aning grønt miksar han dei ulike retningane. Det er ikkje snakk om ei «best of»-plate. Rett nok vender han attende til gamle trakter med «Rit again», men elles er det ny musikk over heile linja, og tenorsaksofonen er med på åtte av dei ni låtane. På avslutningskuttet «Jordtjuv» er det stemma og elektronikken som gjeld.

Fokuset på ny musikk fører ikkje Seglem inn i freistinga å sjå attende. Tittel- og opningssporet «Ei aning grønt» slår an tonen og er klart den mest vellukka ytringa samla sett. Låten syner at kvartetten Seglem, Ulvo, Hole og Sjøvaag framleis har mykje ugjort. Dei ni låtane utgjer ein fin og variert heilskap, og Seglem dokumenterer at han er ein saksofonist som fortener å bli lytta til. Han er gjerne blitt knytt til dette meiningslause omgrepet fjelljazz, men ingen har integrert så mykje norsk folkemusikk i spelet sitt som Karl Seglem.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.