Folkrock

Gangar:

Stubb

Mattias Thedens: feler; Oskar G. Lindberget: saksofonar; Richard Max: gitar; Jonas Thrana Jensen: bass; Henrik Dullum: trommer. Heilo

For tida kjem det ut mange plater der utgangspunktet er norsk folkemusikk, men blanda med andre stilartar. Ein kan merka stor påverknad frå pop/rock i delar av folkemusikken, og omvendt: Rockeplater som inneheld element av folkemusikk.

Reindyrka folkrock, derimot, er det mindre av. Før Gangar vart etablert, var truleg Gåte det bandet som gjennomførte denne musikalske hybridforma mest konsekvent. Likevel: Det er stor skilnad på Gåtes drøymande og delvis romantiske musikk og kraftutladingane til Gangar.

Her til lands har folkrocken ein historikk som kan førast tilbake til samarbeidet Sigbjørn Bernhoft Osa hadde med Saft, og Einar Mjølsnes’ medverknad i Christiania Fusel & Blaagress (der Øystein Sunde var ein sentral medlem). Men den folkrocken dei unge oslobaserte musikarane i Gangar serverer, er av eit langt tyngre slag: Felespelet til Mattias Thedens står heile tida sentralt, og utgangspunktet er gjerne tradisjonelle slåttar, men elles kling dette nærare den klassiske hardrocken, og inspirasjonen frå AC/DC er svært merkbar.

Dette er høgenergisk rockemusikk som er tydeleg prega av godt humør og feststemning, og slik sett milevidt frå den dystre svartmetallen, som òg kan vera inspirert av folkemusikk. I utgangspunktet er Gangar eit liveband som har turnert flittig både i Noreg og på kontinentet, og det kan merkast. Samspelet er tett og fylt av overskot.

Dette er i hovudsak ei instrumentalplate, men på to av spora medverkar kvedaren Synnøve Brøndbo Plassen. Folkemusikktilknytinga vert ytterlegare understreka gjennom Kenneth Liens munnharpespel på «Murukleiven». Plata sluttar med «Hennar Valborg», som er ein av dei mest utslitne jammelåtane blant yngre norske folkemusikarar. Man jamvel denne slåtten verkar frisk og ny i utgåva til Gangar.

Sigbjørn Apeland

Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast meldar
i Dag og Tid.