Friske tennpluggar
Sparks er både på høggir og i storform på sitt 25. album.
Pop
Sparks:
The Girl Is Crying In Her Latte
Island
Det amerikanske kunstpopbandet Sparks, leia av brørne Ron og Russell Mae, er inne i sitt sjette tiår. The Girl Is Crying In Her Latte, det 25. studioalbumet deira sidan debuten i 1971, syner at brørne – høvesvis 74 og 77 år unge – stadig har alle tennpluggane i behald. Og vel så det.
Sparks’ bitande, men positivt ladde satire er påtakeleg frå første stund: Teksten i opnings- og tittelsporet, ein industrial-electro-pop-song full av (uforløyst) spenning, er eit presist døme på bandets finesse og underfundige skråblikk på eksistensen.
Ein café latte- og tårevåt augneblunk blir skildra ad infinitum og absurdum over eit blomstrande og detaljert arrangement med basstrommepedalen planta solid i dansegolvet: Gradvis, nærast umerkeleg, er det som om dei zoomar ut frå mjølkeskummet til eit planetarisk fugleperspektiv, og rett som det var, har kaféscenen blitt eit krystallklart bilete på at suksess i forbrukarsamfunnet ikkje – i motsetnad til musikkvideoen, der Cate Blanchett framfører ein forvitneleg dans i gul dress – er vegen til lukke.
«We Go Dancing» er ein atonal militærparademarsj med totalitær statsleiar som diktatorisk DJ og koreograf; på den oppstemde alternativpunkrocklåten «Nothing Is As Good As They Say It Is» forklarar eit 22 timar gamalt spedbarn at kvaliteten på verda utanfor livmora er heller skuffande.
The Girl Is Crying In Her Latte held på si side høg kvalitet. Albumet er ein forvitneleg musikalsk kabaret der Sparks drar nytte av spennvidda i gigantisk produksjon og lang erfaring. Her er det rasande festleg og hjarteskjerande kunstpop frå høgste hylle frå ende til både den eine og andre annan.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Pop
Sparks:
The Girl Is Crying In Her Latte
Island
Det amerikanske kunstpopbandet Sparks, leia av brørne Ron og Russell Mae, er inne i sitt sjette tiår. The Girl Is Crying In Her Latte, det 25. studioalbumet deira sidan debuten i 1971, syner at brørne – høvesvis 74 og 77 år unge – stadig har alle tennpluggane i behald. Og vel så det.
Sparks’ bitande, men positivt ladde satire er påtakeleg frå første stund: Teksten i opnings- og tittelsporet, ein industrial-electro-pop-song full av (uforløyst) spenning, er eit presist døme på bandets finesse og underfundige skråblikk på eksistensen.
Ein café latte- og tårevåt augneblunk blir skildra ad infinitum og absurdum over eit blomstrande og detaljert arrangement med basstrommepedalen planta solid i dansegolvet: Gradvis, nærast umerkeleg, er det som om dei zoomar ut frå mjølkeskummet til eit planetarisk fugleperspektiv, og rett som det var, har kaféscenen blitt eit krystallklart bilete på at suksess i forbrukarsamfunnet ikkje – i motsetnad til musikkvideoen, der Cate Blanchett framfører ein forvitneleg dans i gul dress – er vegen til lukke.
«We Go Dancing» er ein atonal militærparademarsj med totalitær statsleiar som diktatorisk DJ og koreograf; på den oppstemde alternativpunkrocklåten «Nothing Is As Good As They Say It Is» forklarar eit 22 timar gamalt spedbarn at kvaliteten på verda utanfor livmora er heller skuffande.
The Girl Is Crying In Her Latte held på si side høg kvalitet. Albumet er ein forvitneleg musikalsk kabaret der Sparks drar nytte av spennvidda i gigantisk produksjon og lang erfaring. Her er det rasande festleg og hjarteskjerande kunstpop frå høgste hylle frå ende til både den eine og andre annan.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.
Papiravisa