CD

Igor Stravinskij, Francis Poulenc, Claude
Debussy:

Stravinsky, Poulenc, Debussy

Amalie Stalheim, cello; Christian Ihle Hadland, klaver. LAWO 2023

Amalie Stalheim og Christian Ihle Hadlands duoalbum startar staseleg, med den russiske komponisten Igor Stravinskijs Suite Italienne, eit stykke frå 1932 som byggjer på musikk frå balletten hans Pulcinella. Verket er frå Stravinskijs neoklassiske periode. Men stilistisk må musikken heller kallast neobarokk, for komponisten har her teke utgangspunkt i konkrete enkeltsatsar av eit knippe ukjende italienske 1700-talskomponistar. Konturen til komposisjonane er gamal, men den harmoniske fargelegginga moderne.

Suverent samspel

Opningssatsen «Introduzione» slår an ein elegant og svingande tone, ikkje ulikt Griegs Holberg-suite, for begge komposisjonane er litt som musikkhistoriske kostymeball. Stravinskij legg seg likevel nærare opp til dei historiske modellane, med gjennomført barokke rytmar og melodiar.

Musiseringa er fyrsteklasses, med lytefritt samspel og ærleg framlegging av det utilslørt teatralske ved musikken. I andresatsen «Serenata» syner musikarane fine kontrastar mellom den vide, songlege cellomelodien og klaverets drivande, tusenbeinaktige tonerepetisjonar. Også fjerdesatsen, springdansen «Tarantella», er god. Her fjernar komponisten seg lengst frå førebileta sine; det er Stravinskijs eige botnsolide komposisjonshandverk me høyrer. Dei tette og suggererande rytmane toler ingen slinger. Duoen spelar dei med stålkontroll.

Presis og avmålt

Dei to andre verka er franske. I Francis Poulencs (1899–1963) cellosonate frå 1948 trer det klanglege i forgrunnen, sjølv om også han har sansen for markerte rytmar (til dømes i marsjdelen av fyrstesatsen). I tredjesatsen «Ballabile», som med sine sprengande melodiar nesten kling asiatisk, er musikarane på sitt mest leikne.

Claude Debussys (1862–1918) cellosonate skil seg ut av di han er mykje mørkare i leten. Dette hadde sine grunnar, for i 1915 var Debussy ein kreftsjuk mann i eit land i krig. I opningssatsen Prologue er det verdig tyngd over Hadlands akkordar og fylde i Stalheims klang og frasering. Cellotonen hennar bikkar ikkje over i det svulstige, for vibratobruken er presis og avmålt.

Debussys fyrste reaksjon på krigsutbrotet i 1914 var at han slutta å komponera. Men dette var feigskap, innsåg han, han ville heller «skapa noko av den venleiken som fienden rasar mot». Venleiken høyrer me i den omskiftelege sonateavslutninga «Final: Animé, léger et nerveux», som er den sterkaste enkeltsatsen på plata.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.