Konsert

J.S. Bach, J.M. Bach, J.C. Bach, D. Buxtehude:

«Auserlesenste
Kirchen-Stücke»

Amsterdam Baroque Orchestra and Choir; dir.: Ton Koopman
Nikolaikirche Leipzig, sundag 12. juni

Ton Koopman er eit namn du sikkert har støytt på om du interesserer deg for J.S. Bachs musikk. Denne nederlandske cembalisten, organisten og dirigenten har spelt inn alle Bachs kantatar og orgelverk på CD, innspelingar som er prega av temperamentet hans – Koopman er ein kvikk og humørfull herre med glimt i auga.

Nokre gonger tykkjer eg tolkingane hans verkar litt hektiske. Det har ikkje berre med tempo å gjera, men òg med det rastlause drivet i framføringa hans. Under konserten i Nikolaikyrkja, derimot, sat alt som det skulle. Stykka han presenterte saman med Amsterdam Baroque Orchestra and Choir, kledde temperamentet hans.

To av solistane merkte seg ut: Den eine var den vedunderlege bassen Klaus Mertens. Sjølv om han byrjar å dra på åra, syng han framleis med herleg klår røyst og tydeleg diksjon (ein skjønar alltid teksten han syng, noko som ikkje er sjølvsagt hjå songarar). Og så var det den unge sopranen Elisabeth Breuer, som ikkje berre syng fint, men òg har eit uvanleg energisk nærvær på scena.

Også to av verka merkte seg ut: Johann Christoph Bachs (1642–1703) heftige Es erhub sich ein Streit er ein storfelt kantate for heile 22 stemmer, mellom dei to femstemmige kor og fire trompetar. Sjeldan har eg høyrt kyrkjemusikk klinga meir krigersk. Og så var det sjølvsagt J.S. Bachs Gott ist mein König, BWV 71, som har ei liknande storfelt besetning. Dette verket frå 1708 var elles den einaste Bach-kantaten som blei prenta medan komponisten levde.

Sjur Haga Bringeland