Konsert

Beethoven, W.A.
Mozart, J.S. Bach:

Klavertranskripsjonar, kvartett

Víkingur Ólafsson og Leif Ove Andsnes, klaver; Quatuor van Kuijk.
Kvinnherad kyrkje i Rosendal, laurdag 9. juli

Eg er nok ikkje den einaste som skulle ynskt meg ein heil konsert med festivalens kunstnarlege leiar Leif Ove Andsnes under årets festival. Men me fekk høyra han innimellom, til dømes i firehendig samspel med den unge islendingen Víkingur Ólafsson i Kvinnherad kyrkje. Konserten skilde seg ut: Bortsett frå Beethovens Strykekvartett nr. 9 i C-dur, op 59 nr. 3, der Quatuor van Kuijk kom seg nokolunde heilskinna gjennom den rasande, fugeaktige sistesatsen «Allegro molto», var det ymse klaverarrangement som utgjorde programmet.

«Adagio»-satsen frå Mozarts fjerde strykekvintett blei framført med esoterisk konsentrasjon av Ólafsson, og saman med Andsnes gav han ei fin tolking av den prosesjonsaktige andresatsen frå Beethovens sjuande symfoni. Desse to innslaga fungerte best.

Bach-arrangementa var meir problematiske, noko som har med Ólafssons handsaming av det polyfone å gjera, og den mildt sagt underlege anslagsteknikken hans. I fugar (eller fugeaktige satsar) framhevar han nemleg støtt temaa dynamisk, medan han spelar kontrapunkta (motstemmene) altfor svakt. Dette verkar maniert. Lat oss ta eit døme, fyrstesatsen i Bachs orgeltriosonate, BWV 252: Temaet er jo det same gjennom heile satsen. Sjølvsagt kling det då monotont om ein stadig framhevar det. Kontrapunkta, derimot, endrar seg etter kvart og er difor meir interessante. Det er ei pianistsjuke, dette å alltid banka fram temaa slik i barokkmusikk. Og Ólafsson hamrar verkeleg på klaviaturet. Eg er glad eg sat langt bak i kyrkja.

Sjur Haga Bringeland