Pop

Heartsteel:

Paranoia (League of Legends)

Riot Games

Tidlegare denne veka sende radiokanalen BBC World Service eit intervju med komponisten bak musikken til rollespelet Starfield. Han tala om filmmusikalske triks som var meinte for å stimulere fantasien, til dømes «romakkordar». Interessante greier, det ser ut til at spelmusikk blir tatt på alvor i hovudstraumen, og det med rette.

Men det er ikkje all spelmusikk som er rett. Heartsteel, ei fiktiv musikkgruppe som går inn under marknadsføringa av ei komande utvidingspakke til League of Legends – eit spel frå 2009 som har blitt ei av dei største e-sportsgreinene i verda – er i beste fall interessant i eigenskap av å vere ein kuriøs artefakt av epoken vi lever i. Riot Games har nylig gjeve ut den første singellåten til «bandet», «Paranoia».

Medlemene i det fiktive bandet er utstyrte med biografiar som, til liks med musikken og den tilhøyrande videoen, er komplett uforståelege. Iallfall for den som ikkje følgjer med på e-sport: Kayn har bursdag 30. oktober (men seier det er 31.), kallenamnet er Haast, han har «bjeff og bitt».

«Paranoia» er ein generisk og påtrengande boyband-liknande song som læt som han er skriven av ein kunstig intelligens på barneskulen. Lyrikken speglar den bokstaveleg tala latterlege forkortinga av tittelen på spelet: «LoL». Døme: «Reality is just a recycled dream» og «Waiting for the death of a rockstar».

Faren for at det sistnemnde blir røynd, er minimal, for om noko kan kallast makkverk, må det vere dette. Diverre har fleire slike oppdikta band blitt forma kring «LoL», og målet er vel å selje «skins» – kosmetiske oppgraderingar av spelarkarakterane som dei stakkars spelarane kan kjøpe for å uttrykkje sin unike identitet med, i League of Legends. Heile opplegget er heilt feil.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, trommeslagar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.