Rock

Rolling
Stones:

Hackney Diamonds

Universal

«He’s going to be a rollin’ stone», syng Mick Jagger i «Rolling Stone Blues», idet det dagsferske albumet til The Rolling Stones tonar ut. Avslutninga er alt anna enn tilfeldig. Muddy Waters (1913–1983) spela inn låten, ein vri på «Catfish Blues», i 1950, og det har ikkje vore uvanleg å spore «Rollin’ Stone» tilbake til Mississippi-deltaet på 1920-talet.

Når Hackney Diamonds heilt på tampen feirar tradisjon og kontinuitet, skjer det med eit nikk til inspirasjonskjeldene som har vore viktige for bandet heilt sidan dei først kom saman for meir enn seks tiår sidan.

Det lyder som det skal, og «Rolling Stone Blues» kunne passa greitt inn mellom tolkingane på Blue & Lonesome (2016), førre plate frå bandet, men det som verkeleg gjer årets utgiving til stort nytt, er jo at dei for første gong sidan 2005 byr på nyskrivne songar. Korleis er kvaliteten?

Treffer blink

Rockaren «Angry» og gospelballaden «Sweet Sound of Heaven» har fungert som smakebitar, og førsteinntrykket desse gav, held seg i møtet med Hackney Diamonds: Om dette altså vert siste utgiving med nye songar frå denne kanten, og det vert det vel, går karane ut med stil.

Albumet er vesentleg betre enn A Bigger Bang, som altså kom for nesten to tiår sidan, og eg føretrekker det også framføre Bridges to Babylon (1997). Når det er sagt, er eg neppe åleine om på sikt å ville føretrekke å setje på nesten kva som helst slags plate The Rolling Stones laga på 1960- og 1970-talet framfor Hackney Diamonds. Det er eigentleg påfallande kor sentral plass bandet har hatt trass i kor lite nytt dei har kome med sidan 1980-talet ­– materialet frå gullalderen har vorte resirkulert endelaust og halde seg godt. Dermed ligg alt til rette for ein generisk reproduksjon av ein klassisk Stones-estetikk, med alt det inneber av tropar, riff, og fakter, og med det som mål treffer årets album blink.

Mick Jagger (80) syng som han skal, Keith Richards (79) er umiskjenneleg med gitararbeidet, og Ronnie Wood (76) leverer som forventa – om ein av dei to første skulle falle frå, gir det ikkje lenger meining å gjere bruk av bandnamnet. Steve Jordan erstattar trommis Charlie Watts, som døydde for to år sidan, men Watts rakk å vere med på eit par låtar her. Og jammen dukkar ikkje også Bill Wyman (no 86 år), som var med i bandet til litt utpå 1980-talet, opp på ein song.

Oppsummerer

I det heile har Hackney Diamonds noko oppsummerande ved seg, der gamle og nye venner kjem innom, mellom dei Stevie Wonder, Paul McCartney og Elton John. Ei vel så viktig rolle spelar likevel produsent Adrian Watt, som også trakterer ei heil rekke instrument og faktisk eit par stader er kreditert som medforfattar og medkomponist – han er overalt her.

Det gnistrar verkeleg av gitarane på «Get Close», og låten får eit lite løft når James King får rom til å kline til med ein saksofonsolo.

«Dreamy Skies», der Benmont Tench er med på hammondorgelet, er ein ganske uimotståeleg Exile on Main Street-pastisj.

Sjølv har eg alltid vore svak for Keith Richards-balladane, denne gong representert ved «Tell Me Straight», som er hakket meir tilbakelent enn mykje av det riffdrivne materialet her. Eit par stader er Hackney Diamonds litt meir på det jamne, og låtane framstår som anonyme, men hovudgrepet – å reindyrke Stones-essensen, utan for mange fakter og påfunn – viser seg å vere ein velfungerande strategi, no som før.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen og fast musikkskribent i Dag og Tid.