Sareptas krukke
Keith Jarrett byr på den lyriske sida av seg sjølv.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.
Taiwanarar feirar nasjonaldagen 10. oktober framfor presidentbygget i Taipei.
Foto: Chiang Ying-ying / AP / NTB
Illusjonen om «eitt Kina»
Kina gjer krav på Taiwan, og Noreg anerkjenner ikkje Taiwan som sjølvstendig stat. Men kor sterkt står argumenta for at Taiwan er ein del av Kina?
Den rumenske forfattaren Mircea Cartarescu har skrive både skjønnlitteratur, lyrikk og litterære essay.
Foto: Solum Bokvennen
Papiravisa