Avant-pop

Julia Holter:

Something in the Room She Moves

Domino

Flytande lyd

Julia Holter lagar eventyrlysten musikk.

Tittelsporet på Something in the Room She Moves, det nye albumet til Julia Holter, tener som ein god introduksjon til artisten. Songen er så full av varm vellyd og samstundes så kuriøs med sin abstrakte poesi – det er ikkje godt å seie kva som går føre seg i desse assosiative verselinene, anna enn at dei opnar døra inn til noko sanseleg, der klangen til orda er like viktig som det dei rommar av tyding.

Det skadar heller ikkje at tankane uunngåeleg går til Kate Bush, og det på meir enn éin måte: Det har både med sjølve komposisjonen å gjere, med Holters røyst og handtering av tangentane (ein Yamaha CS-60 og ein Wurlitzer), og ikkje minst med Devin Hoffs bandlause bass, som for denne lyttaren framstår som ei hyllest til Bush-bassisten John Giblin (1952–2023). Når du legg til Maia på jazza fløytespel og Chris Speeds fine solo på tenorsaksofonen, så snakkar vi verkeleg om litt av ein konfekt.

Uttrykk i rørsle

Holter har eg skrive om på desse sidene fleire gonger før – for denne lyttaren var Loud City Song ei stor oppdaging då albumet kom for vel ti år sidan, på seinsommaren 2013. Ei rastlaus eksperimentering kjenneteiknar denne artistens musikalske uttrykk, som stadig er i rørsle, slik at kvar utgiving byr på noko nytt.

Ta «Sun Girl», opningssporet på årets album, der rytmiske og melodiske krumspring ved Elizabeth Goodfellow (trommer og perkusjon) og Maia på fløyte vert forløyst i noko drøymande – komposisjonen har så distinkte parti at det kjennest som om han rommar fleire songar på ein gong. «Meyou» er eit a cappella-stykke med fem røyster som midtvegs fører albumet inn i eit nytt landskap igjen, utan at det kjennest som eit brot. Kva er det vi lyttar til, eigentleg?

Julia Holter

Foto: Camille Blake

Med- og motstraums

Den merksame lesaren vil merke at eg har brukt den potensielt irriterande pretensiøse sjangernemninga «avant-pop» over her. Eg er litt svak for motsetjingane i denne paradoksale konstellasjonen av omgrep, må eg vedgå. Det har eg vore sidan den amerikanske litteraturkritikaren Larry McCaffery og forfattaren Mark Amerika gjorde bruk av orda på 1990-talet ein gong, med referanse til eit album av jazzmusikaren Lester Bowie. Målet var å skildre ein tverrestetisk sensibilitet som nærer seg på massekulturen så vel som avantgarden, i eit slags møte mellom motstraum og medstraum.

Holter høyrer heime i eit slikt landskap, og det gjer også folk som Ruth Goller, Signe Emmeluth og Latetia Sadier, for ganske tilfeldig å nemne tre artistar som er plateaktuelle med forfriskande hybrid musikk. Ein endar ofte opp med å famle etter sjanger i møte med slike eventyrlystne uttrykk, som tidvis vert omtalt som «kunstpop», «ambient» eller «ein variant av jazz», fordi det er så mykje som skjer der.

Holter sjølv omtalar den sansenære musikken sin med sanselege omgrep. Something in the Room She Moves er inspirert av menneskekroppens kompleksitet og hang til endring, har ho sagt om det nye albumet, og ho skal sjølv få siste ord også her: «Målet var å lage eit album som lyder flytande, og liknar vatn, som om det vi høyrer, kjem frå den lydlege verda inne i kroppen vår.»

Something in the Room She Moves kjem ut 22. mars.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.