ANIMASJON/FAMILIEFILM

Regi: John Stevenson

Sherlock Gnomes

Med norske stemmer

Tre gnomar kranglar i opninga av Sherlock Gnomes om kva klassikar som står for tur etter Gnomeo og Julie. Det er vel eit varsel om at samlebandet skal få sitt av historier om hagenissar i England. Gnomeo og Julie er tilbake. Noko ufrivillig har dei Sherlock Gnomes og Watson med på laget mot den vonde pai-maskoten Moriarty, som fanga familiane til dei to heltane.

Slett stil

Hagenissane er dataanimerte utan flid. Dei er simple og energilause. Figurane er flate. Nokre er beint fram pinlege, som den solbadande gnomen i rosa stringtrikot. Heiderleg omtale går til nokre av kattane i den kinesiske leikebutikken og bamsen som vaktar døra på dokkemuseet. Sherlock Gnomes skal irritere. Det greier han, utan at det løftar filmen. Korkje monster eller ikoniske bygningar er særleg stilige. London serverer turistkulissar frå billege brosjyrar. Dei musikalske innslaga som skal skape liv, er stort sett preglaus pop. Rett nok er det litt morosamt at hagenissane blir avspora av disko når undergangen er nær.

Enkel moral

Vinka til vaksne inneheld datadumskap og moderne, urbane fenomen som «liten, trippel soyalatte». Gnomane har flytta til storbyen, med all sin fare for individuell iver. Sherlock Gnomes er eit narsissistisk skremmebilete, men sjølv det skjønne paret i sentrum kan bli truga av hageoppussing. Moralen er at ein skal respektere og prioritere partnarar, anten dei er profesjonelle eller i parforhold. Så då veit du det. No slepp du å sjå Sherlock Gnomes.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.