Røvar nummer ein
Endå ein stjernekrigsfilm utvidar universet alle kjenner, og stadfestar dominansen til Disney.
Alden Ehrenreich spelar Han Solo. Her saman med wookien Chewbacca, som vert spelt av Joonas Suotamo.
Foto: Lucasfilm / Walt Disney Pictures
ACTION/EVENTYR
Regi: Ron Howard
Solo: A Star Wars Story
Med: Alden Ehrenreich, Emilia Clarke, Woody Harrelson
Lik Rogue One: A Star Wars Story frå 2016 står Solo: A Star Wars Story åleine, utanfor serien. Filmen handlar om korleis favorittrøvaren Han Solo (Ehrenreich) fekk ein hang til heltedåd. Han kjem frå fattige kår som småskurk i lag med Qi’ra (Clarke). Eit fluktforsøk skil dei to turtelduene, og Han Solo hamnar i hæren, der han møter den røynde ransmannen Beckett (Harrelson) og partnaren Val.
Hovudpersonen vil rømme, rane nok til å få seg eit fly og bruke pilotevnene til å reise tilbake og fri til den utkåra. Det kan halde hardt.
Tydelege trekk
Produksjonsdesignen er mektig mørk og har mange flotte detaljar, frå datagrafikk til kostyme, men førre film hadde meir storslage fotografi og stilige slagscener.
Actionsekvensane dominerer og blir stort sett berre brotne av romantikk med søt musikk. Humoren haltar. Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born. Dårlege dialogar i innleiinga skal forklare effektivt før ferda tar til. Det er greitt at eg ikkje er tiåringen som elska Willow av Ron Howard lenger, men her manglar magi.
Røvar og røvar
Imperiet er perifert til Star Wars å vere. Politi finst ikkje. Her er det røvar mot røvar. Uansett kor fredlaus Han Solo vil vere, har han ein helteaura fremja av kameravinklar. Han er elles laus i replikken og har hjartet på rette staden. Når erkeskurken omtalar han som arrogant og ambisiøs, er eg likevel samd.
Den naive tryggleiken på eigne evner er ein parodi på stereotype folk frå USA. Alden Ehrenreich irriterer med tolkinga si av den legendariske rakkaren. Eldre Woody Harrelson og Thandie Newton er betre.
Kinokolonisering
Den verkelege verda finst i form av ressurskamp, migrasjonskontroll, militære vervekampanjar og meiningslaus krig. Nådeløyse og nihilisme står mot rettvist opprør og altruistisk hjelp.
Solo: A Star Wars Story er grei action, men eg er skeptisk til sjølve filmens eksistens. Inflasjonen i Star Wars-filmar gjer at kvar film mister verdi som ei stor hending.
Med millionar av superheltfilmar som slår mot oss, er eg uroleg for om Disneys utviding av stjernekrigen skal utslette alt anna liv på filmplaneten og rane til seg dei siste kinosalane frå originale filmhistorier. Det er ikkje verdt det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION/EVENTYR
Regi: Ron Howard
Solo: A Star Wars Story
Med: Alden Ehrenreich, Emilia Clarke, Woody Harrelson
Lik Rogue One: A Star Wars Story frå 2016 står Solo: A Star Wars Story åleine, utanfor serien. Filmen handlar om korleis favorittrøvaren Han Solo (Ehrenreich) fekk ein hang til heltedåd. Han kjem frå fattige kår som småskurk i lag med Qi’ra (Clarke). Eit fluktforsøk skil dei to turtelduene, og Han Solo hamnar i hæren, der han møter den røynde ransmannen Beckett (Harrelson) og partnaren Val.
Hovudpersonen vil rømme, rane nok til å få seg eit fly og bruke pilotevnene til å reise tilbake og fri til den utkåra. Det kan halde hardt.
Tydelege trekk
Produksjonsdesignen er mektig mørk og har mange flotte detaljar, frå datagrafikk til kostyme, men førre film hadde meir storslage fotografi og stilige slagscener.
Actionsekvensane dominerer og blir stort sett berre brotne av romantikk med søt musikk. Humoren haltar. Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born. Dårlege dialogar i innleiinga skal forklare effektivt før ferda tar til. Det er greitt at eg ikkje er tiåringen som elska Willow av Ron Howard lenger, men her manglar magi.
Røvar og røvar
Imperiet er perifert til Star Wars å vere. Politi finst ikkje. Her er det røvar mot røvar. Uansett kor fredlaus Han Solo vil vere, har han ein helteaura fremja av kameravinklar. Han er elles laus i replikken og har hjartet på rette staden. Når erkeskurken omtalar han som arrogant og ambisiøs, er eg likevel samd.
Den naive tryggleiken på eigne evner er ein parodi på stereotype folk frå USA. Alden Ehrenreich irriterer med tolkinga si av den legendariske rakkaren. Eldre Woody Harrelson og Thandie Newton er betre.
Kinokolonisering
Den verkelege verda finst i form av ressurskamp, migrasjonskontroll, militære vervekampanjar og meiningslaus krig. Nådeløyse og nihilisme står mot rettvist opprør og altruistisk hjelp.
Solo: A Star Wars Story er grei action, men eg er skeptisk til sjølve filmens eksistens. Inflasjonen i Star Wars-filmar gjer at kvar film mister verdi som ei stor hending.
Med millionar av superheltfilmar som slår mot oss, er eg uroleg for om Disneys utviding av stjernekrigen skal utslette alt anna liv på filmplaneten og rane til seg dei siste kinosalane frå originale filmhistorier. Det er ikkje verdt det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa