I samband med at det har vorte så populært å engasjera seg i rovdyrsaka, ynskjer Innsida å lyfta fram eit dyr som ofte kjem i skuggen av rovdyrfrendar som ulv, bjørn og jerv.

Gaupa (Lynx lynx) er trass alt den einaste ville, farlege katten me har i naturen vår. Medan ulven tydelegvis har teke steget opp og fram som ein meir aktiv og synleg samfunnsdebattant, ligg gaupa heilt i ro og ynskjer tydelegvis å gå heilt under radaren (men gjerne over rådyret).

– Ikkje noko styr, fakkeltog eller debattar i media for meg, takk, svarar gaupa.

Nokre meiner at gaupa òg skal skytast, men så vidt Innsida veit, er det ingen som hevdar at ho skit ned gardstunet eller skremmer gamle kjerringar på veg til butikken.

Det var den svenske biologen og botanikaren Carl Von Linné som klassifiserte og registrerte gaupa fyrste gong i 1778.

Nokon fare for at gaupa skal plaga deg, er det ikkje. Få opplever å sjå denne vare og kløktige katten. Når ein i tillegg trur at det finst knapt 300 norske gauper, er det vel ei rad andre problem me skal ta oss av, før me hiv oss over gaupa. Har du eit fint gaupebilete, så send det gjerne til oss. Innsida talar gaupa si sak.

GAUPA

Å gaupa, gaupa – du storvaksne katt,

med kloa ute – på rov i natt.

Å gaupa, gaupa – så mjuk utan svans,

lett på poten og nesten oransje.

Ja, vesle gaupa – du norskaste pjokk,

så roleg og staseleg og sjeldan i flokk.

Å gaupa, gaupa – du listar deg fram,

me ser berre spora når snjoen er kram.

Ja, kjære gaupa – det er ikkje rett,

at du ikkje vert hugsa – me gløymer så lett.

Nei, slepp gaupa fram – ho er spretten og gild,

så romsleg i låra – så rask og så snill.

Å gaupa, gaupa – du er eit symbol,

på landet, på ære – eit staseleg idol.

Å gaupa, gaupa – med kloa så kvass,

djupt inni skogen har du din plass.

I Japan heng tradisjonane svært høgt. Knapt nokon stad i verda er dei betre på å halda på det som er gamalt, enten det er mat, skikkar eller handverk.

I den vesle byen Sakai utanfor Osaka lagar dei verdas flottaste kjøkenknivar. Opphavleg var det samuraisverd smedane i Sakai var kjende for, men etter at det ikkje lenger var lovleg å gå med dei livsfarlege sverda i gatene, satsa dei på meir fredelege reiskapar.

For ein japansk kokk er kniven nærast heilag. Han vert skjerpa minst tre–fire gonger om dagen, skal vara i 15–20 år og kostar fort 10.000 kroner.

Arbeidet med dei gode knivane vert difor teke like mykje på alvor som då samuraiane kom for å få dei dødelege sverda sine.