Det framande like om hjørnet
Tante Ulrikkes vei i teaterform er energisk og avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk.
Gaute Adela Aastorp Cudjoe og Manish Sharma kontrasterer kvarandre effektivt i rollene som Jamal og Mo.
Foto: Det Norske Teatret
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Papiravisa