Det framande like om hjørnet
Tante Ulrikkes vei i teaterform er energisk og avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk.
Gaute Adela Aastorp Cudjoe og Manish Sharma kontrasterer kvarandre effektivt i rollene som Jamal og Mo.
Foto: Det Norske Teatret
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Jørgen Boassen har vorte kjend langt utanfor Grønlands grenser etter at han viste Donald Trump jr. omkring i Nuuk.
Foto: Christiane Jordheim Larsen
Alle auge på Grønland
NUUK, GRØNLAND: 2025 starta med vaksenopplæring om Grønlands geopolitiske betyding. Saman med store delar av den vestlege pressa har eg følgt spora etter Donald Trump jr. i hovudstaden Nuuk.
Afghanarane som spelar i filmen til Raha Amirfazli og Alireza Ghasemi, har flykta frå Iran.
Foto frå filmen
Filmglede
Det er alltid kjekt å opne det nye året med mykje film.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Papiravisa