Centralteatret

Lena Andersson:

Rettsstridig forføyning

Dramatisering:
Karin Parrot-Jonzon
Omsetjing: Maja Skanding
Regi: Alan Lucien Øyen
Scenografi og kostyme:
Åse Hegrenes

«Plaisir d’amour ne dure qu’un moment ...» Kjærleiksgleda varer eit sekund. Den gamle franske visa er romantisk og kynisk. Det er òg Lena Anderssons historie. Romanen var ein snakkis, no har vi teaterversjonen. Løyndomen her er vel at han endar kvardagsleg, flatt. Ikkje lukkeleg, ikkje tragisk. Det aner vi straks. Og det kjenner vi att.

Skribenten Ester held foredrag om kunstnaren Hugo – og møter han. Ho vert stupforelska, han er mest trylt av at ho finn han interessant. Det går ikkje bra. Startstrategiane med kvasiintellektuelle dialogar er fine, og det er med skrekkblanda fryd vi fylgjer Esters desperate von om at fyren er glad i ho. Det er komisk – og heilt forferdeleg.

Ingvild Holthe Bygdnes og Anders Mordal er båe storarta. Her blir det veksla mellom teater og metateater, brått med kommentarar rett mot publikum, men vi er heile tida til stades mellom dei. Henriette Faye-Schøll og Anne Guri Tvedt er to venninner som òg kan vere røyster i hovudet til Ester, ikkje ulikt koret i greske tragediar. Dei kjem med jordnære kommentarar og gir framsyninga eit utvida liv. Dei går òg inn i andre biroller i livet til Ester. Dei gjer det bra, men desse karakterane hadde fortent eige liv på scenen.

Regien til Alan Lucien Øyen er energisk, og Åse Hegrenes’ bakvegg med eit nonfigurativt bilete verkar òg rimeleg. Varme fargar og fullt kaos!

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.