Ganske rett, berre omvendt
Energien er medrivande, men teksten innvikla.
Ensemblet er utvida med tilsette frå prosjektet NyeNational.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret
Annie Baker:
Antipodene
Omsett av Kristofer Grønskog
Regi: Alexander Mørk-Eidem
Scenografi: Erlend Birkeland
Eit stykke moderne amerikansk dramatikk har no funne vegen til Amfiscenen. Det er eit slags dystopisk skodespel frå ein tekstredaksjon, der eit team prøver å utarbeide nye historier, men mot ein bakgrunn av kaotiske omstende. Grovt sett er det eit brennaktuelt samtidsbilete nett no. Kor mykje fiksjon treng vi for tida? Samstundes ser vi jo den klassiske modellen med historier som redningsplankar i krisesituasjonar, ein modell vi kan følge heilt attende til 1001 natt.
Stykket av Annie Baker er likevel ikkje heile tida noko vanleg framflytande drama, her vert vi flytta fram og attende mellom nær-realistiske parti og meir absurde, draumeaktige sekvensar. Noko av det er fengslande, til tider vittig. Men det er tydeleg at framsyninga kjempar seg mot ein mest hypnotisk publikumsappell som aldri heilt vert oppnådd.
Ensemblet er denne gongen gjort rikare med ein gjeng kalla NyeNational, som er tilsette ved teateret i ein prosjektperiode. Dei har alle eit heftig og fint balansert nærvær, og dei hevdar seg utmerkt saman med veteranar som Eindride Eidsvold, Øystein Røger og Sigurd Myhre. Når vi likevel ikkje vert heilt engasjerte, kjem det nok mest av ein tekst som her er for massivt episk til å leve godt på scenen, ja, sjølv om vi veit at stykket har gjort lykke i USA og i London.
Scenebiletet er mest dominert av eit stort langbord og hengande lyspærer, og nokre gonger får vi mystiske animasjonsbilete av undersjøiske vesen. Heilt lett å orientere seg i dette universet er det ikkje. Men tittelen på stykket, Antipodene, kan vel òg forståast som at heile livsoppfatninga vår kan ha sitt motstykke, og altså kan opplevast som det stikk motsette av det vi trur vi har opplevd. Eller noko slikt.
Ein av dei unge aktørane, Victoria Ose, gav elles eit særskilt inntrykk av å kunne fortelje noko ekte, truverdig, uavhengig av pode og anti ditto. Henne kjem vi til å sjå att.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret
Annie Baker:
Antipodene
Omsett av Kristofer Grønskog
Regi: Alexander Mørk-Eidem
Scenografi: Erlend Birkeland
Eit stykke moderne amerikansk dramatikk har no funne vegen til Amfiscenen. Det er eit slags dystopisk skodespel frå ein tekstredaksjon, der eit team prøver å utarbeide nye historier, men mot ein bakgrunn av kaotiske omstende. Grovt sett er det eit brennaktuelt samtidsbilete nett no. Kor mykje fiksjon treng vi for tida? Samstundes ser vi jo den klassiske modellen med historier som redningsplankar i krisesituasjonar, ein modell vi kan følge heilt attende til 1001 natt.
Stykket av Annie Baker er likevel ikkje heile tida noko vanleg framflytande drama, her vert vi flytta fram og attende mellom nær-realistiske parti og meir absurde, draumeaktige sekvensar. Noko av det er fengslande, til tider vittig. Men det er tydeleg at framsyninga kjempar seg mot ein mest hypnotisk publikumsappell som aldri heilt vert oppnådd.
Ensemblet er denne gongen gjort rikare med ein gjeng kalla NyeNational, som er tilsette ved teateret i ein prosjektperiode. Dei har alle eit heftig og fint balansert nærvær, og dei hevdar seg utmerkt saman med veteranar som Eindride Eidsvold, Øystein Røger og Sigurd Myhre. Når vi likevel ikkje vert heilt engasjerte, kjem det nok mest av ein tekst som her er for massivt episk til å leve godt på scenen, ja, sjølv om vi veit at stykket har gjort lykke i USA og i London.
Scenebiletet er mest dominert av eit stort langbord og hengande lyspærer, og nokre gonger får vi mystiske animasjonsbilete av undersjøiske vesen. Heilt lett å orientere seg i dette universet er det ikkje. Men tittelen på stykket, Antipodene, kan vel òg forståast som at heile livsoppfatninga vår kan ha sitt motstykke, og altså kan opplevast som det stikk motsette av det vi trur vi har opplevd. Eller noko slikt.
Ein av dei unge aktørane, Victoria Ose, gav elles eit særskilt inntrykk av å kunne fortelje noko ekte, truverdig, uavhengig av pode og anti ditto. Henne kjem vi til å sjå att.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Jørgen Boassen har vorte kjend langt utanfor Grønlands grenser etter at han viste Donald Trump jr. omkring i Nuuk.
Foto: Christiane Jordheim Larsen
Alle auge på Grønland
NUUK, GRØNLAND: 2025 starta med vaksenopplæring om Grønlands geopolitiske betyding. Saman med store delar av den vestlege pressa har eg følgt spora etter Donald Trump jr. i hovudstaden Nuuk.
Afghanarane som spelar i filmen til Raha Amirfazli og Alireza Ghasemi, har flykta frå Iran.
Foto frå filmen
Filmglede
Det er alltid kjekt å opne det nye året med mykje film.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.