JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

TeaterMeldingar

Intelligent og elegant

Revolusjon er eit treffsikkert galskapsteater om vyar og avmakt.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Skodespelarane kastar seg rundt i ei surrealistisk setting. Framme frå venstre: Eindride Eidsvold, Ole Johan Skjelbred, Olav Waastad, og Trine Wiggen.

Skodespelarane kastar seg rundt i ei surrealistisk setting. Framme frå venstre: Eindride Eidsvold, Ole Johan Skjelbred, Olav Waastad, og Trine Wiggen.

Foto: Øyvind Eide

Skodespelarane kastar seg rundt i ei surrealistisk setting. Framme frå venstre: Eindride Eidsvold, Ole Johan Skjelbred, Olav Waastad, og Trine Wiggen.

Skodespelarane kastar seg rundt i ei surrealistisk setting. Framme frå venstre: Eindride Eidsvold, Ole Johan Skjelbred, Olav Waastad, og Trine Wiggen.

Foto: Øyvind Eide

3179
20171013
3179
20171013

TEATER

Nationaltheatret:

Revolusjon

av Christian Lollike
Omsett av Njaal Helge Mjøs
Regi: Christian Lollike
Scenografi og kostyme:
Franciska Zahle

Den danske teatermannen Christian Lollike har i løpet av få år rissa opp nye liner i den moderne scenedramatikken, både nasjonalt og internasjonalt. Per i dag er han Danmarks mest spelte dramatikar. Når han no har laga eit nytt stykke for vårt eige Nationaltheatret, merkar vi frå fyrste augneblinken kor fengande særpreget hans er, sjølv om det er vanskeleg å definere magien. Men han har i alle høve noko mange strevar fåfengd etter å oppnå: originalitet.

Likesæle

Stykket Revolusjon har den menneskelege likesæla i høve til verdsproblema som utgangspunkt. Ikkje minst den menneskelege redsla for å engasjere seg, noko som sjølvsagt vert kamuflert av å gå i flokk med like interesser, lik smak og like meiningar. Stykket har ein liten ellevill prolog der karakterane presenterer seg i sinnssvake kostyme og med overoppheta, manisk kroppsspråk. Men ikkje før er dette unnagjort før vi vert inviterte inn i eit stoveinteriør som ser ut som ei Ikea-avdeling. Her heng prislappar på møblane, og flate Ikea-pakkar ligg i hyllene på veggene. Personane er kledde og friserte i same stilen, og dei pratar og rører seg lenge i utstudert langsam kino. Klisjeane vi kjenner att frå vår eigen kvardag, vert såleis forstørra opp på ein brutal, men boblande komisk måte, og skodespelarane gjev her ­– på godt dansk – «den hele arm», som det heiter.

Surrealistisk setting

I ein litt ubestemmeleg, surrealistisk setting, der vi ikkje får vite kva forhold desse folka har til kvarandre, kastar dei seg rundt: Trine Wiggen, Ole Johan Skjelbred, Eindride Eidsvold og Olav Waastad, med ein perfeksjonistisk samkøyrd spelestil som samstundes gjev dei rikeleg rom for individuelle særdrag. I ytterkantane ser vi på eine sida Skjelbred som dogmatisk prøver å argumentere for globalt samvit og politisk medvit, på andre sida Eidsvold som er så djupt nede i eit samlivsbrot at ingen ting finst utanfor det. Mellom dei ser vi elleville Waastad og Wiggen som balanserer stemninga ved å reagere på (og mot) dei andre. Men stykket står aldri i fare for å ende i eit vanleg konversasjonsdrama. Her er til og med songlege verfremdungsinnslag i beste Brecht-tradisjon, som faktisk fungerer mykje meir effektivt enn vi har sett det i nyare norske Brecht-framsyningar.

I ei slik teaterform som Lollike representerer, kjem vi ikkje unna det gode (?) gamle spørsmålet: Gjer kunsten nytte? Eller: Kan teater endre verda?

Det er framleis ikkje godt å seie, men at Lollike utfordrar og ruskar i oss, er ikkje til å kome forbi. Nett som små born er midt mellom å le og å grine av redsle når vaksne gjer seg løgne for dei, er det heile tida med ei frysing nedetter ryggen vi ler av Revolusjon på Nationaltheatret. Og den sylskarpe slutten med dei to smågutane (Mikkel Weum og Are Skare-Zachariassen) kjem mot oss som eit hardt klask på lanken.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

TEATER

Nationaltheatret:

Revolusjon

av Christian Lollike
Omsett av Njaal Helge Mjøs
Regi: Christian Lollike
Scenografi og kostyme:
Franciska Zahle

Den danske teatermannen Christian Lollike har i løpet av få år rissa opp nye liner i den moderne scenedramatikken, både nasjonalt og internasjonalt. Per i dag er han Danmarks mest spelte dramatikar. Når han no har laga eit nytt stykke for vårt eige Nationaltheatret, merkar vi frå fyrste augneblinken kor fengande særpreget hans er, sjølv om det er vanskeleg å definere magien. Men han har i alle høve noko mange strevar fåfengd etter å oppnå: originalitet.

Likesæle

Stykket Revolusjon har den menneskelege likesæla i høve til verdsproblema som utgangspunkt. Ikkje minst den menneskelege redsla for å engasjere seg, noko som sjølvsagt vert kamuflert av å gå i flokk med like interesser, lik smak og like meiningar. Stykket har ein liten ellevill prolog der karakterane presenterer seg i sinnssvake kostyme og med overoppheta, manisk kroppsspråk. Men ikkje før er dette unnagjort før vi vert inviterte inn i eit stoveinteriør som ser ut som ei Ikea-avdeling. Her heng prislappar på møblane, og flate Ikea-pakkar ligg i hyllene på veggene. Personane er kledde og friserte i same stilen, og dei pratar og rører seg lenge i utstudert langsam kino. Klisjeane vi kjenner att frå vår eigen kvardag, vert såleis forstørra opp på ein brutal, men boblande komisk måte, og skodespelarane gjev her ­– på godt dansk – «den hele arm», som det heiter.

Surrealistisk setting

I ein litt ubestemmeleg, surrealistisk setting, der vi ikkje får vite kva forhold desse folka har til kvarandre, kastar dei seg rundt: Trine Wiggen, Ole Johan Skjelbred, Eindride Eidsvold og Olav Waastad, med ein perfeksjonistisk samkøyrd spelestil som samstundes gjev dei rikeleg rom for individuelle særdrag. I ytterkantane ser vi på eine sida Skjelbred som dogmatisk prøver å argumentere for globalt samvit og politisk medvit, på andre sida Eidsvold som er så djupt nede i eit samlivsbrot at ingen ting finst utanfor det. Mellom dei ser vi elleville Waastad og Wiggen som balanserer stemninga ved å reagere på (og mot) dei andre. Men stykket står aldri i fare for å ende i eit vanleg konversasjonsdrama. Her er til og med songlege verfremdungsinnslag i beste Brecht-tradisjon, som faktisk fungerer mykje meir effektivt enn vi har sett det i nyare norske Brecht-framsyningar.

I ei slik teaterform som Lollike representerer, kjem vi ikkje unna det gode (?) gamle spørsmålet: Gjer kunsten nytte? Eller: Kan teater endre verda?

Det er framleis ikkje godt å seie, men at Lollike utfordrar og ruskar i oss, er ikkje til å kome forbi. Nett som små born er midt mellom å le og å grine av redsle når vaksne gjer seg løgne for dei, er det heile tida med ei frysing nedetter ryggen vi ler av Revolusjon på Nationaltheatret. Og den sylskarpe slutten med dei to smågutane (Mikkel Weum og Are Skare-Zachariassen) kjem mot oss som eit hardt klask på lanken.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

At Lollike utfordrar og ruskar i oss, er ikkje til å kome forbi.

Emneknaggar

Fleire artiklar

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis