Lett streif over underleg lagnad
Sceneportrettet av Cally Monrad er leikent, men overflatisk.
Ingeborg S. Raustøl speler hovudrolla som Cally Monrad.
Foto: Dag Jenssen
Det Norske
Teatret, Scene 3
Ruth Lillegraven:
Cally
Regi: Maren E. Bjørseth
Visuell designar: Katja Ebbel Fredriksen
Dramaturgi: Ingrid Weme Nilsen og Mathilde Holdhus
Cally Monrad (1879–1950) var fyrst på 1900-talet ein særeigen songar, skodespelar og forfattar. På Nationaltheatret song ho Carmen og Madame Butterfly og spela Jeanne d’Arc. I 1909 til 1911 var ho tilknytt Hofoper i Berlin. Folk var usamde om det ho gjorde. Ho var spesiell, og diverre gjorde ho fatale val. Ho vart nazist – og Det Norske Teatrets første (og enno einaste) kvinnelege sjef i dei siste krigsåra. Deretter vart ho mest stroken ut av norsk kulturhistorie.
Stykket om Cally Monrad er ei kjapp, teatersportliknande framsyning, ikkje ulikt det britiske konseptet med Shakespeare på 90 minutt. Ingeborg S. Raustøl gjev livfullt og musikalsk ei lynrask reise gjennom eit mangslunge liv. Tre menn speler ektemenn, beundrarar, kritikarar og så bortetter. Ein av dei, Petter Winther, akkompagnerer henne til og med på piano i songnummera.
Det er ei energisk oppsetjing, som korkje reinvaskar eller fordømmer. Men ho gjer ikkje så mykje anna heller. Ei kvinne som fekk så stor plass i norsk kulturliv, må da ha vore meir interessant enn dette? Vi kjem ikkje mykje nærare henne slik ho her står. Det sterkaste i stykket er faktisk dei historiske opptaka av Cally Monrad sjølv, der ho les og syng Bjørnson-tekstar. Vi høyrer talentet hennar, og først då får òg det tragiske ved henne perspektiv.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske
Teatret, Scene 3
Ruth Lillegraven:
Cally
Regi: Maren E. Bjørseth
Visuell designar: Katja Ebbel Fredriksen
Dramaturgi: Ingrid Weme Nilsen og Mathilde Holdhus
Cally Monrad (1879–1950) var fyrst på 1900-talet ein særeigen songar, skodespelar og forfattar. På Nationaltheatret song ho Carmen og Madame Butterfly og spela Jeanne d’Arc. I 1909 til 1911 var ho tilknytt Hofoper i Berlin. Folk var usamde om det ho gjorde. Ho var spesiell, og diverre gjorde ho fatale val. Ho vart nazist – og Det Norske Teatrets første (og enno einaste) kvinnelege sjef i dei siste krigsåra. Deretter vart ho mest stroken ut av norsk kulturhistorie.
Stykket om Cally Monrad er ei kjapp, teatersportliknande framsyning, ikkje ulikt det britiske konseptet med Shakespeare på 90 minutt. Ingeborg S. Raustøl gjev livfullt og musikalsk ei lynrask reise gjennom eit mangslunge liv. Tre menn speler ektemenn, beundrarar, kritikarar og så bortetter. Ein av dei, Petter Winther, akkompagnerer henne til og med på piano i songnummera.
Det er ei energisk oppsetjing, som korkje reinvaskar eller fordømmer. Men ho gjer ikkje så mykje anna heller. Ei kvinne som fekk så stor plass i norsk kulturliv, må da ha vore meir interessant enn dette? Vi kjem ikkje mykje nærare henne slik ho her står. Det sterkaste i stykket er faktisk dei historiske opptaka av Cally Monrad sjølv, der ho les og syng Bjørnson-tekstar. Vi høyrer talentet hennar, og først då får òg det tragiske ved henne perspektiv.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Endre Ruset er poet og tidlegare kunstnarisk leiar ved Norsk litteraturfestival.
Foto: Heidi Furre
«Dikta til Endre Ruset er ridde av tap og sorg, og med hesten som sentralt motiv.»
Dette er ein bar, men er det ein sjokoladebar til laurdagskvelden eller ein proteinbar til treningsøkta?
Foto via Wikimedia Commons
«Det er høgt trykk på proteinbarfronten for tida.»
Teikning: May Linn Clement
«Det er ikkje for inkje me seier at noko 'dampar av erotikk' eller er 'dampande heitt'.»
Nye rekruttar til 24. mekaniserte brigade i dei ukrainske styrkane driv taktisk øving i Donetsk 14. oktober.
Foto: Ukrainsk forsvar
Ein ukrainsk-nordkoreansk krig på russisk territorium. Ingen forfattar av dystopisk fiksjon kunne ha klekt ut eit slikt scenario, skriv Andrej Kurkov.
Reinsdyr kan fint serverast utan purear, men med reine smakar. Her med brekkbønner, eg brukte grøne erter.
Foto via Wikimedia Commons
Papiravisa