Nationaltheatret, Amfiscenen:

Duncan MacMillan:

Personer,
steder og ting

Omsett av Agnes Banach
Regi: Gisli Örn Gardarsson
Scenografi: Börkur Jónsson

Britiske Duncan MacMillans stykke handlar om tilhøvet vaksne mennesket har til rus, i eit sceneunivers der det ramt realistiske vert kryssa med det hallusinatoriske. På sitt beste er det fascinerande og rørande, men her er òg scener som verkar tendensiøst parodiske.

Nøkkelen til stykket er dilemmaet: Kven er eg når eg er rusa, og kven er eg når eg er rusfri? Kven er den verkelege meg? Hovudpersonen, ein ung skodespelar, glimrande framstilt av Ine Jansen, har innsett at det berre er på scenen ho har kontroll over livet. Vi møter henne hovudsakleg i konfrontasjonar med hjelpeapparat, terapeutar og medpasientar i gruppeterapi. Framstillinga av henne sjølv er heilstøypt, men dei fleste andre speler fleire roller. Det gjer med ein gong stykket meir preg av satirisk revy – og er eit urettferdig autentisitetsfortrinn for hovudpersonen. Typisk nok, dei utanom Ine Jansen som gjer sterkast inntrykk, er Eindride Eidsvold og Erland Bakker, av di dei berre spelar ei og same rolle. Unnataket er nest siste scene, der vi møter Per Egil Aske og Anneke von der Lippe som foreldra til hovudpersonen. Her er det som vi får den endelege løysinga på ei kriminalgåte. Aske og von der Lippe tek ut potensialet i denne sekvensen for alt det er verdt.

Scenografien er som ei avlang, kvit og steril, ribba jernbanevogn, det gjev assosiasjonar til både antiseptisk kulde og eit tilvære på reise mot ukjent mål. Er vi overtydde? Ikkje hundre prosent, men Personer, steder og ting er avgjort ein tankevekkar, og humoren ofte treffande.

Bent Kvalvik