Magisk sprudlande
Musikalen om vekkingsrørsla er utmerkt på norsk.
Ein mormon (Kristoffer Olsen) i Afrika.
Foto: Fredrik Arff
musikal
Det Norske Teatret
The book of mormon
Av Trey Parker, Robert Lopez og Matt Stone
Omsett av Are Kalvø
Regi: Vidar Magnussen
Scenografi: Gjermund
Andresen
Musikkansvarleg: Lars Bleiklie Devik
Koreografi: Johan Osuldsen
Sidan musikalen The Book of Mormon hadde urpremiere på Broadway i 2011, har han vore ein obligatorisk turistattraksjon både i New York og London og andre stader. Så lenge ein berre har høyrt tittelen, og berre lausleg snappa opp kva det dreier seg om, undrar ein seg kan hende litt over at dette kan vere noko som treffer utanfor USA. Men det har det gjort, og etter den norske premieren førre helg er det berre å konstatere: Book of mormon treffer her òg. Og det så det susar.
morosamt og rørande
Kva er det som gjer at vi både ler og blir rørte av ei historie om unge mormonarar som dreg på misjonsoppdrag til Uganda? For det første er berre ideen med smilande, strigla unge menn med bønebok i hand eit ultraoriginalt musikalkonsept i seg sjølv. Vi kan ikkje anna enn bli fanga, så strålande flotte og vittige som dei er på Det Norske Teatret, i uforlikelege song- og dansenummer. Mest med éin gong konstaterer vi at dette korkje er misjonerande eller religionsforaktande teater. Det er – med ein gøyal hoftevrikk – ei historie som fortel at tru kan både hjelpe og villeie menneska, og kan hende at det er viktig å kjenne seg sjølv før ein går ut for å endre og berge verda.
Persongalleriet i musikalen er delt mellom dei glatte, kvite mormonarane og urfolka i Uganda, og dualismen i dette gjev både det musikalske og det menneskelege elementet ein rikdom og djupn vi sjeldan elles ser og høyrer i musikalar. Dette blir stadfesta av ensemblet, som med hjarte, kropp og songrøyster gjev oss det eine høgdepunktet etter det andre, sjølvsagt med fundament i melodiane, og dei gode tekstane, til tider utruleg godt omsett av Are Kalvø.
I gode hender
Dei to frontfigurane som har fått Uganda-oppdraget, kunne neppe vore i betre hender enn hjå Frank Kjosås og den for meg nye, fantastiske Kristoffer Olsen. Det same gjeld Preben Hodneland som den nestkommanderande mormonsoldaten, Anette Amelie Hoff Larsen som den fyrstedøypte innfødde og mange andre. Den fikst kyrkjelege scenografien, den overveldande elegante koreografien, kostyme og lys går inn i ein einskap så ein kunne bli religiøs – ja, mormon – av mindre.
Det er all grunn til å vente langvarig suksess for Book of mormon på Det Norske Teatret, og mange lukkelege kveldar på båe sider av rampen.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
musikal
Det Norske Teatret
The book of mormon
Av Trey Parker, Robert Lopez og Matt Stone
Omsett av Are Kalvø
Regi: Vidar Magnussen
Scenografi: Gjermund
Andresen
Musikkansvarleg: Lars Bleiklie Devik
Koreografi: Johan Osuldsen
Sidan musikalen The Book of Mormon hadde urpremiere på Broadway i 2011, har han vore ein obligatorisk turistattraksjon både i New York og London og andre stader. Så lenge ein berre har høyrt tittelen, og berre lausleg snappa opp kva det dreier seg om, undrar ein seg kan hende litt over at dette kan vere noko som treffer utanfor USA. Men det har det gjort, og etter den norske premieren førre helg er det berre å konstatere: Book of mormon treffer her òg. Og det så det susar.
morosamt og rørande
Kva er det som gjer at vi både ler og blir rørte av ei historie om unge mormonarar som dreg på misjonsoppdrag til Uganda? For det første er berre ideen med smilande, strigla unge menn med bønebok i hand eit ultraoriginalt musikalkonsept i seg sjølv. Vi kan ikkje anna enn bli fanga, så strålande flotte og vittige som dei er på Det Norske Teatret, i uforlikelege song- og dansenummer. Mest med éin gong konstaterer vi at dette korkje er misjonerande eller religionsforaktande teater. Det er – med ein gøyal hoftevrikk – ei historie som fortel at tru kan både hjelpe og villeie menneska, og kan hende at det er viktig å kjenne seg sjølv før ein går ut for å endre og berge verda.
Persongalleriet i musikalen er delt mellom dei glatte, kvite mormonarane og urfolka i Uganda, og dualismen i dette gjev både det musikalske og det menneskelege elementet ein rikdom og djupn vi sjeldan elles ser og høyrer i musikalar. Dette blir stadfesta av ensemblet, som med hjarte, kropp og songrøyster gjev oss det eine høgdepunktet etter det andre, sjølvsagt med fundament i melodiane, og dei gode tekstane, til tider utruleg godt omsett av Are Kalvø.
I gode hender
Dei to frontfigurane som har fått Uganda-oppdraget, kunne neppe vore i betre hender enn hjå Frank Kjosås og den for meg nye, fantastiske Kristoffer Olsen. Det same gjeld Preben Hodneland som den nestkommanderande mormonsoldaten, Anette Amelie Hoff Larsen som den fyrstedøypte innfødde og mange andre. Den fikst kyrkjelege scenografien, den overveldande elegante koreografien, kostyme og lys går inn i ein einskap så ein kunne bli religiøs – ja, mormon – av mindre.
Det er all grunn til å vente langvarig suksess for Book of mormon på Det Norske Teatret, og mange lukkelege kveldar på båe sider av rampen.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.