Migrasjon – eksplosjon
Stykket om kvardagsrasisme er performativt sterkt, men går for lenge i femte gir.
Evelyn Rasmussen Osazuwa, Seda Witt og Selome Emnetu står på scena i det nyskrivne stykket.
Foto: Erika Hebbert
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.