Migrasjon – eksplosjon
Stykket om kvardagsrasisme er performativt sterkt, men går for lenge i femte gir.
Evelyn Rasmussen Osazuwa, Seda Witt og Selome Emnetu står på scena i det nyskrivne stykket.
Foto: Erika Hebbert
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.