Noko box heilt anna
Rimbereids fyrste originalskodespel er språkleg leikent, men er det dramatisk?
Silje Lundblad og Hallvard Holmen har ein sårbar desperasjon i uttrykket som stundvis når fram, skriv Bent Kalvik.
Foto: Dag Jenssen
Det Norske
Teatret, Scene 3
Øyvind Rimbereid:
Den umoglege valmuehagen
Regi: Peer Perez Øian
Sceneansvarleg: Tryggve Ildahl
Komponist: Sandra Kolstad
Øyvind Rimbereid er ei av vår mest omtykte og originale lyrikkrøyster. Han leikar med språk og finn på ord som ikkje har funnest før, og han søkjer tydelegvis mot å utforske samtida vår ved å teikne dystopiar om framtida.
Ein sceneversjon av diktsyklusen Solaris korrigert var det førre Rimbereid-prosjektet Det Norske Teatret hadde, og då som no var det regissør Peer Perez Øian som realiserte det. Stykket Den umoglege valmuehagen er i slekt med Solaris korrigert, både i tema og form. Om det er like interessant, kan diskuterast.
Introvert
To personar, kvinna Dis og mannen Sviar, har etablert seg i eit underjordisk husvære, tydelegvis på permanent basis, med utsikt til eit vedvarande samfunn der nede. Ein tredje person, Ginny, høyrer vi berre røysta til innimellom. Korleis relasjonen er dei imellom, kva som førte dei dit dei er, og kva dei eigentleg har for planar etter dette, nei, det vert aldri klårt for oss.
Slik sett har stykket sjølvsagt tydelege peikarar til fleire av Samuel Becketts absurdistiske klassikarar. Men der Beckett trass alt har ein identifiserbar logikk i tekstane som får rollene til å vedkome oss, verkar Rimbereids tekst, i alle høve her, framleis meir som introvert poesi til lesing enn som dialog for menneskeleg drama.
Desperasjon
Dei to skodespelarane Hallvard Holmen og Silje Lundblad har rett nok ein sårbar desperasjon i uttrykket som stundvis når fram, og særleg sistnemnde er godt på veg mot ein heil karakter. Men det pretensiøst framande i språket, her er det mykje box og nix og la di da, hemmar faktisk sjansane for å utvikle ein dramatisk substans.
Framsyninga har ein del visuelle overraskingar og nokre spreke musikalske augneblinkar. Det hjelper litt, men til sjuande og sist synest denne teaterhendinga mest å leie attende til den diskusjonen ein stundom må ta: Kva er eigentleg dramatikk?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske
Teatret, Scene 3
Øyvind Rimbereid:
Den umoglege valmuehagen
Regi: Peer Perez Øian
Sceneansvarleg: Tryggve Ildahl
Komponist: Sandra Kolstad
Øyvind Rimbereid er ei av vår mest omtykte og originale lyrikkrøyster. Han leikar med språk og finn på ord som ikkje har funnest før, og han søkjer tydelegvis mot å utforske samtida vår ved å teikne dystopiar om framtida.
Ein sceneversjon av diktsyklusen Solaris korrigert var det førre Rimbereid-prosjektet Det Norske Teatret hadde, og då som no var det regissør Peer Perez Øian som realiserte det. Stykket Den umoglege valmuehagen er i slekt med Solaris korrigert, både i tema og form. Om det er like interessant, kan diskuterast.
Introvert
To personar, kvinna Dis og mannen Sviar, har etablert seg i eit underjordisk husvære, tydelegvis på permanent basis, med utsikt til eit vedvarande samfunn der nede. Ein tredje person, Ginny, høyrer vi berre røysta til innimellom. Korleis relasjonen er dei imellom, kva som førte dei dit dei er, og kva dei eigentleg har for planar etter dette, nei, det vert aldri klårt for oss.
Slik sett har stykket sjølvsagt tydelege peikarar til fleire av Samuel Becketts absurdistiske klassikarar. Men der Beckett trass alt har ein identifiserbar logikk i tekstane som får rollene til å vedkome oss, verkar Rimbereids tekst, i alle høve her, framleis meir som introvert poesi til lesing enn som dialog for menneskeleg drama.
Desperasjon
Dei to skodespelarane Hallvard Holmen og Silje Lundblad har rett nok ein sårbar desperasjon i uttrykket som stundvis når fram, og særleg sistnemnde er godt på veg mot ein heil karakter. Men det pretensiøst framande i språket, her er det mykje box og nix og la di da, hemmar faktisk sjansane for å utvikle ein dramatisk substans.
Framsyninga har ein del visuelle overraskingar og nokre spreke musikalske augneblinkar. Det hjelper litt, men til sjuande og sist synest denne teaterhendinga mest å leie attende til den diskusjonen ein stundom må ta: Kva er eigentleg dramatikk?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Stykket har peikarar til fleire av Samuel Becketts absurdistiske klassikarar.
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Papiravisa