Nationaltheatret

Malersalen:

Spørrespillet

av Mikkel Bugge
Regi: Kai Johnsen

Mikkel Bugge er ei ung røyst i norsk litteratur med stort tematisk vengjespenn. Han skriv både prosa og dramatikk, og skodespela hans har til no botna i konkrete researchprosjekt. Det vesle stykket som no har hatt premiere på Nationaltheatret, er meir ein variant av det klassiske ekteskaps- og familiedramaet, uhyre spartansk i forma, med to skodespelarar på ein naken black box-scene med lysverknader som einaste «scenografi». Tekstleg gjev stykket seg ut på å berre bestå av spørsmål, i den grad at kvar einaste setning som blir sagt, skal kome med spørjeteikn. Det er eit originalt tekstgrep, i og for seg, men når ein først bit seg merke i det, merkar ein òg at det ikkje er 100 prosent gjennomført.

Det farlege med ein slik språkleik er dessutan at ein som åskodar kan bli hengande i konsentrasjon om det åleine. Og det er synd, for det er elles mykje spennande i Bugges langsame utpakking av menneskeleg svikt og lengt, av otte og undring.

Det andre som er synd, er at det ikkje fungerer dramatisk, diverre. Skodespelarane er mest heile tida tvinga inn i ein stiv spelestil med pause mellom kvart ord. Det gjer at alt blir tydingsfullt og melodramatisk, og det toler ikkje denne teksten. Ein får mest kjensla av den 55 minutt lange framsyninga kunne vore unnagjort på eit kvarter, om dei på scenen hadde oppført seg normalt. Så kvifor dette? Orsak at vi spør, men vi er nok miljøpåverka.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.