Om draum og ljos fortalt i mørke
Ei mystisk teaterhending utfordrar, men seier lite.
Stein Fevik og Espen Klouman Høiner på scenen.
Foto: Alette Schei Rørvik
Nationaltheatret / Torshovteateret
Espen Klouman Høiner:
Den skinnende byen
Regi: Espen Klouman Høiner
Scenografi / kostyme: Signe Becker
Komponist / musikar: Camilla Vatne Barratt-Due
Torshovteatret er langt på veg vorte den vesle halvgalne annleisungen til moderscena si, Nationaltheatret. Det som har vorte spela der dei siste sesongane, har ofte bore preg av eksperimentelt, antiepisk teater der skodespelarane ikkje framstiller oppdikta karakterar, og der teksten ikkje inneheld samtaler, men isolerte monologbitar.
I desse framsyningane vert det sjølvsagt heller ikkje gjort forsøk på å framstille eit identifiserbart visuelt rom. Dette er med andre ord teater som for om lag 25 år sidan berre var å sjå på frigruppearenaar. I dag er ikkje skilnadene mellom friteater og institusjonsteater så klåre lenger.
Avstandsblikk
Den allsidige teatermannen Espen Klouman Høiner opererer for så vidt like naturleg i både tradisjonell og eksperimenterande scenekunst.
Det stykket han no har skrive og regissert, med seg sjølv i den eine «rolla», gjev seg ut på å sjå med eit fabulerande avstandsblikk på den vestlege kulturen, med utgangspunkt i det ein gong lova landet Amerika, kan hende søkje å sjå kva som opphavleg forma det vestlege mennesket, og kva det har vorte til. Har vi skjøna det rett? Kan hende, men kan hende ikkje.
Finpolert framføring
Mesteparten av den 80 minuttar lange framsyninga går faktisk føre seg i mørke. Vi ser ingen ting når vi i byrjinga får høyre delar av pilegrimen John Winthrops formanande preike frå 1630, til medkolonistar undervegs til «det nye Jerusalem».
Når vi stundvis får sjå noko, ser vi Høiner i eit slags indianarkostyme og motspelaren Stine Fevik kledd som ein slags nybyggjar på prærien – eller noko slikt. Mot slutten av stykket vert vi overraska av ein diger moskusokse på hjul.
Trass i ei skarpt konsentrert og tekstleg finpolert framføring er det etter kvart vanskeleg å få eit innhaldsutbyte av dette.
Ein kan alltids, i ein viss mon, la seg imponere av vilje til originalitet og kunstnarleg vågemot. Men ut frå førehandsomtalene hadde vi vel venta oss litt fleire og andre inntrykk enn dei reint formmessige.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret / Torshovteateret
Espen Klouman Høiner:
Den skinnende byen
Regi: Espen Klouman Høiner
Scenografi / kostyme: Signe Becker
Komponist / musikar: Camilla Vatne Barratt-Due
Torshovteatret er langt på veg vorte den vesle halvgalne annleisungen til moderscena si, Nationaltheatret. Det som har vorte spela der dei siste sesongane, har ofte bore preg av eksperimentelt, antiepisk teater der skodespelarane ikkje framstiller oppdikta karakterar, og der teksten ikkje inneheld samtaler, men isolerte monologbitar.
I desse framsyningane vert det sjølvsagt heller ikkje gjort forsøk på å framstille eit identifiserbart visuelt rom. Dette er med andre ord teater som for om lag 25 år sidan berre var å sjå på frigruppearenaar. I dag er ikkje skilnadene mellom friteater og institusjonsteater så klåre lenger.
Avstandsblikk
Den allsidige teatermannen Espen Klouman Høiner opererer for så vidt like naturleg i både tradisjonell og eksperimenterande scenekunst.
Det stykket han no har skrive og regissert, med seg sjølv i den eine «rolla», gjev seg ut på å sjå med eit fabulerande avstandsblikk på den vestlege kulturen, med utgangspunkt i det ein gong lova landet Amerika, kan hende søkje å sjå kva som opphavleg forma det vestlege mennesket, og kva det har vorte til. Har vi skjøna det rett? Kan hende, men kan hende ikkje.
Finpolert framføring
Mesteparten av den 80 minuttar lange framsyninga går faktisk føre seg i mørke. Vi ser ingen ting når vi i byrjinga får høyre delar av pilegrimen John Winthrops formanande preike frå 1630, til medkolonistar undervegs til «det nye Jerusalem».
Når vi stundvis får sjå noko, ser vi Høiner i eit slags indianarkostyme og motspelaren Stine Fevik kledd som ein slags nybyggjar på prærien – eller noko slikt. Mot slutten av stykket vert vi overraska av ein diger moskusokse på hjul.
Trass i ei skarpt konsentrert og tekstleg finpolert framføring er det etter kvart vanskeleg å få eit innhaldsutbyte av dette.
Ein kan alltids, i ein viss mon, la seg imponere av vilje til originalitet og kunstnarleg vågemot. Men ut frå førehandsomtalene hadde vi vel venta oss litt fleire og andre inntrykk enn dei reint formmessige.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Taiwanarar feirar nasjonaldagen 10. oktober framfor presidentbygget i Taipei.
Foto: Chiang Ying-ying / AP / NTB
Illusjonen om «eitt Kina»
Kina gjer krav på Taiwan, og Noreg anerkjenner ikkje Taiwan som sjølvstendig stat. Men kor sterkt står argumenta for at Taiwan er ein del av Kina?
Papiravisa