Det Norske Teatret

Arne Lygre:

Tid for glede

Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi: Nia Damerell
Musikk og lyd: Alf Lund Gobolt
Koreografi: Kristin Helgebostad

Arne Lygre er ein av dei betydelegaste dramatikarane våre no. Internasjonalt pustar han Jon Fosse i nakken. Han eksperimenterer leikent med skodespelet som form, og han skriv tekster som kommuniserer direkte, morosamt og stundvis provoserande. Det er dramatikk med vitaminar.

Irrasjonell komedie

Johannes Holmen Dahl har jobba med Lygre-tekst før, og i oppsetjinga han no har signert på Det Norske Teatret ser vi kjemien mellom dramatikar og regissør frå første augneblink. Stykket er på eine sida eit heilt tradisjonelt drama om familiekonfliktar, noko faktisk dei fleste store drama i verdsdramatikken handlar om. Men samstundes er det ein slags sein-absurdistisk, irrasjonell komedie, der det logiske dansar munter tango med det ulogiske.

Dialogane mellom lett gjenkjennelege 2022-menneske vert spela ut med aktørar i parodiske rokokkokostyme. Dei rører seg i eit figurteaterliknande kroppsspråk og varierer replikkane frå det tørt sosialrealistiske til det høgdramatiske. Og vi som publikum følgjer dei, ler med dei, og av dei, og identifiserer oss med dei med éin gong.

Det vil seie: fram til pause. På merkeleg vis er det som lufta går litt ut av ballongen når skodespelarane, framleis i same irrasjonelle kostyme, spelar andre roller enn i førsteakta og går over i ein meir alminneleg spelestil. Da er det òg som ein kveler noko av det dobbeltkommuniserande i Lygres finurlege tekst.

Utnyttar potensialet

Det særskilt originale vi har elska til no, går over i meir motebundne teatereffektar, ting vi tykkjer vi har sett mange gonger før. Til dømes er ikkje kjønnsnøytral casting særleg originalt lenger. (Det er berre ei veke sidan vi såg det sist.)

Men når så mykje er sagt: Sjeldan har vi sett det magiske potensialet i hovudscena på Det Norske Teatret betre utnytta enn her. Det er elles ei scene som ofte kan verke for storvakse. Det store mørket dominert av ein stor lyssøyle, og den høge kvelvinga over det heile er hypnotisk effektfullt.

Kostyme og musikkbruk er storarta. Og skodespelarane: Jon Bleiklie Devik, Ane Dahl Torp, Oddgeir Thune, Kjersti Dalseide, Kyrre Hellum, Thea Lambrechts Vaulen, Preben Hodneland og Laila Goody meistrar alle glimrande den tvitydige kombinasjonen av realisme og ekspresjonistisk galenskap. Det vil som sagt seie, særleg fram til pausen. Kan hende er denne kombinasjonen noko vi burde øve oss på i kvardagen, vi andre òg.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.