Seminar med ein desperado
Norén-monologen om ein terrorist og sjølvmordar er lågmælt, men kvass.
Tarjei Sandvik Moe har ein fin scenisk intelligens, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Lars Opstad
Centralteatret, Teaterkjeller’n
Lars Norén:
20. november
Omsetjing, tilrettelegging, regi: Ilene Sørbøe
Video, scenografi og ljosdesign: Oscar Udbye
Når vi går til den tredje monologframsyninga i Oslo på under ei veke, er det ikkje fritt for at vi tenkjer: Ja, ja, godt å kome på teater att, men endå gildare skal det bli når vi får vere litt fleire, både på scena og i salen.
I dei heller intime framsyningane, som den vi nett no skal omtale, er òg utfordringa at det skal kommuniserast litt med tilskodarane. Det kan fort bli litt småkleint når det er så få av oss å velje blant. Denne meldaren må vedgå at han såg redd ned i golvet då skodespelaren byrja å stille spørsmål til publikum.
Scenisk intelligens
Men rett skal vere rett, dette gjorde unge Tarjei Sandvik Moe med fin scenisk intelligens og situasjonskjensle. Og teksten i 20. november, om tankane og bakgrunnen til ein ung mann som skyt på andre og drep seg sjølv i eit skulegardsattentat, har ikkje i utgangspunktet så stor dramatisk effekt. Les ein manuset på førehand, er det mest som ein diktsyklus. Til gjengjeld har teksten eit autentisk fundament. Han byggjer på notat og videomateriale den verkelege personen, Sebastian, etterlét seg.
Og i ei iscenesetjing som nærmar seg forma til eit kurs på eit jobbseminar, får vi presentert ein person som tilsynelatande overlegent doserer for oss om kvifor gale går gale her i verda, til han gradvis bryt seg sjølv ned og går roleg mot det som er den uavvendelege lagnaden hans.
Utanforkjensle
Dramatisk effekt eller ikkje, Lars Norén er no ein gong Lars Norén. Det er ikkje første gongen han borar seg inn i dei svartaste menneskelege tunnelane. Her kjem det skarpt innpå oss kva einsemd, mobbing og utanforkjensle kan føre til.
Og nettopp fråværet av støy og sjokkeffektar gjev framføringa ei trugande kraft. Dei visuelle projeksjonane, med til dels nifse spegeleffektar, gjer òg sitt til stemninga, som held seg klam og tett i den elles koselege Teaterkjeller’n.
Tarjei Sandvik Moe syner eit nyansert register, eit talent som har kome langt på kort tid.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Centralteatret, Teaterkjeller’n
Lars Norén:
20. november
Omsetjing, tilrettelegging, regi: Ilene Sørbøe
Video, scenografi og ljosdesign: Oscar Udbye
Når vi går til den tredje monologframsyninga i Oslo på under ei veke, er det ikkje fritt for at vi tenkjer: Ja, ja, godt å kome på teater att, men endå gildare skal det bli når vi får vere litt fleire, både på scena og i salen.
I dei heller intime framsyningane, som den vi nett no skal omtale, er òg utfordringa at det skal kommuniserast litt med tilskodarane. Det kan fort bli litt småkleint når det er så få av oss å velje blant. Denne meldaren må vedgå at han såg redd ned i golvet då skodespelaren byrja å stille spørsmål til publikum.
Scenisk intelligens
Men rett skal vere rett, dette gjorde unge Tarjei Sandvik Moe med fin scenisk intelligens og situasjonskjensle. Og teksten i 20. november, om tankane og bakgrunnen til ein ung mann som skyt på andre og drep seg sjølv i eit skulegardsattentat, har ikkje i utgangspunktet så stor dramatisk effekt. Les ein manuset på førehand, er det mest som ein diktsyklus. Til gjengjeld har teksten eit autentisk fundament. Han byggjer på notat og videomateriale den verkelege personen, Sebastian, etterlét seg.
Og i ei iscenesetjing som nærmar seg forma til eit kurs på eit jobbseminar, får vi presentert ein person som tilsynelatande overlegent doserer for oss om kvifor gale går gale her i verda, til han gradvis bryt seg sjølv ned og går roleg mot det som er den uavvendelege lagnaden hans.
Utanforkjensle
Dramatisk effekt eller ikkje, Lars Norén er no ein gong Lars Norén. Det er ikkje første gongen han borar seg inn i dei svartaste menneskelege tunnelane. Her kjem det skarpt innpå oss kva einsemd, mobbing og utanforkjensle kan føre til.
Og nettopp fråværet av støy og sjokkeffektar gjev framføringa ei trugande kraft. Dei visuelle projeksjonane, med til dels nifse spegeleffektar, gjer òg sitt til stemninga, som held seg klam og tett i den elles koselege Teaterkjeller’n.
Tarjei Sandvik Moe syner eit nyansert register, eit talent som har kome langt på kort tid.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Den rumenske forfattaren Mircea Cartarescu har skrive både skjønnlitteratur, lyrikk og litterære essay.
Foto: Solum Bokvennen
Mircea Cărtărescu kastar eit fortrolla lys over barndommen i Melankolien
Taiwanarar feirar nasjonaldagen 10. oktober framfor presidentbygget i Taipei.
Foto: Chiang Ying-ying / AP / NTB
Illusjonen om «eitt Kina»
Kina gjer krav på Taiwan, og Noreg anerkjenner ikkje Taiwan som sjølvstendig stat. Men kor sterkt står argumenta for at Taiwan er ein del av Kina?
Papiravisa