Spektakulær, men framandsleg legende
Framsyninga om Parsifal er visuelt slåande, men utydeleg i handling.
Framsyninga om Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Foto: Trøndelag Teater
Trøndelag Teater
Lukas BÄrfuss:
Parsifal
Omsett av Øyvind Berg
Regi: Mina Salehpour
Scenografi: Andrea Wagner
Kostyme: Maria Andershi
Komponist: Sandro Tajouri
Lysdesign: Eivind Myren
Det er openbert tysk teater som er toneangjevande i nordeuropeisk scenekunst for tida. Impulsane frå Tyskland og gjesteinstruktørane derifrå har gjeve mange nye og overraskande skråblikk på teaterklassikarane her i Noreg òg.
Ei utfordring med dette er at ikkje alle klassikarar i den tyskspråklege verda har like klår klassikarstatus hjå oss.
Dreg ut i verda
Riddarlegenda om das Kind im Mann, unge Parsifal som dreg ut i verda utan kunnskap og røynsle, har nok hint til mange nordiske legender òg, både Peer Gynt og Oskeladden og Nils Holgersson. Men den konkrete forteljinga er ikkje utan vidare heimleg her på berget. Framsyninga Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Mennesket Parsifal har vakse opp utan å kjenne verdas farar og vondskap, godt hegna av ei mor som visste altfor mykje om krig, hat og elende. Når han slit seg laus og får ambisjonar, især om å få seg ein riddarplass ved det runde bordet, må han gå både i tunge motbakkar og over lik, og han når langt om lenge fram til ei endeleg erkjenning.
Naken uskuld
På scena vert Parsifal spelt av unge Kenneth Homstad, bokstaveleg talt naken mesteparten av tida, men med ei uskuld i det nakne som tilsvarer karakteren han skaper. Når han mot slutten får nokre tekstilar på seg, ser vi det desillusjonerte i andletet hans. Resten av ensemblet spelar fleire roller kvar, og det må vedgåast at nett dette tilslører handlingsgangen ein del, av di vi ikkje alltid skjøner korkje relasjonane eller motiva for gjerningane.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle, der både scenebilete, kostyme og lysbruk skaper ein sterk tråd frå det legendariske fram mot det framtidige.
Skodespelarane har òg ein samkøyrd energi som kvitterer for ein inspirerande instruktør. Heilt kloke blir vi kan hende ikkje på progresjonen i reisa til Parsifal, men eit kraftfullt uttrykk sit vi i alle høve att med etter teppefall.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Trøndelag Teater
Lukas BÄrfuss:
Parsifal
Omsett av Øyvind Berg
Regi: Mina Salehpour
Scenografi: Andrea Wagner
Kostyme: Maria Andershi
Komponist: Sandro Tajouri
Lysdesign: Eivind Myren
Det er openbert tysk teater som er toneangjevande i nordeuropeisk scenekunst for tida. Impulsane frå Tyskland og gjesteinstruktørane derifrå har gjeve mange nye og overraskande skråblikk på teaterklassikarane her i Noreg òg.
Ei utfordring med dette er at ikkje alle klassikarar i den tyskspråklege verda har like klår klassikarstatus hjå oss.
Dreg ut i verda
Riddarlegenda om das Kind im Mann, unge Parsifal som dreg ut i verda utan kunnskap og røynsle, har nok hint til mange nordiske legender òg, både Peer Gynt og Oskeladden og Nils Holgersson. Men den konkrete forteljinga er ikkje utan vidare heimleg her på berget. Framsyninga Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Mennesket Parsifal har vakse opp utan å kjenne verdas farar og vondskap, godt hegna av ei mor som visste altfor mykje om krig, hat og elende. Når han slit seg laus og får ambisjonar, især om å få seg ein riddarplass ved det runde bordet, må han gå både i tunge motbakkar og over lik, og han når langt om lenge fram til ei endeleg erkjenning.
Naken uskuld
På scena vert Parsifal spelt av unge Kenneth Homstad, bokstaveleg talt naken mesteparten av tida, men med ei uskuld i det nakne som tilsvarer karakteren han skaper. Når han mot slutten får nokre tekstilar på seg, ser vi det desillusjonerte i andletet hans. Resten av ensemblet spelar fleire roller kvar, og det må vedgåast at nett dette tilslører handlingsgangen ein del, av di vi ikkje alltid skjøner korkje relasjonane eller motiva for gjerningane.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle, der både scenebilete, kostyme og lysbruk skaper ein sterk tråd frå det legendariske fram mot det framtidige.
Skodespelarane har òg ein samkøyrd energi som kvitterer for ein inspirerande instruktør. Heilt kloke blir vi kan hende ikkje på progresjonen i reisa til Parsifal, men eit kraftfullt uttrykk sit vi i alle høve att med etter teppefall.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle.
Fleire artiklar
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
Taiwanarar feirar nasjonaldagen 10. oktober framfor presidentbygget i Taipei.
Foto: Chiang Ying-ying / AP / NTB
Illusjonen om «eitt Kina»
Kina gjer krav på Taiwan, og Noreg anerkjenner ikkje Taiwan som sjølvstendig stat. Men kor sterkt står argumenta for at Taiwan er ein del av Kina?