Det Norske
Teatret, Scene 2

William Shakespeare:

Macbeth

Omsett av Edvard Hoem
Regi: Peer Perez Øian
Scenografi og kostyme:
Etienne Pluss

Den faste husregissøren ved Det Norske Teatret, Peer Perez Øian, har gjort mange overraskande grep på klassikarane, ofte med interessante resultat. For fire år sidan gjorde han ein Hamlet med høgst uvanleg rollebesetning. Når han no har sett opp Macbeth, er han varlegare i rollefordelinga, det gjer òg stykket meir oversiktleg enn førre gongen.

Og fascinerande vil det alltid vere at ei så stygg historie kan ha ein så fin, poetisk tekst. Det litterært verdfulle er nok òg det som lever og blømer best i framsyninga. Både Preben Hodneland i tittelrolla og Ingeborg Raustøl som Lady Macbeth formidlar reint og vakkert orda til menneske i personleg krise og erkjenning.

Men i ei såpass stram og stilisert oppsetjing, der scenebiletet er som ein mørk nattklubb og all ytre dramatikk berre vagt kan rissast opp, vert faktisk det heile for elegant og velgjort. Det røskar ikkje i oss. Dei tre lagnadssvangre heksene er framstilte effektfullt og originalt av tre dansarar, det hjelper på. Men den einaste scenen det sitrar av, der Macbeth vert heimsøkt av gjenferdet til venen og rivalen Banco (Petter Winther), som han har late drepe, er kortvarig, men skinande scenemagi.

Bent Kvalvik