Tam Tsjekhov mellom lyspærer
Ei dvelande, pretensiøs Tsjekhov-tolking vert fort keisam.
Eivin Nilsen Salthe spelar Lopakhin.
Foto: Erika Hebbert
Det Norske Teatret
Anton Tsjekhov:
Kirsebærhagen
Omsett av Kjell Helgheim i samarbeid med Ola E. Bø
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi: Nia Damerell
Klassikarane skal spelast, dei same stykka om att og om att, men ikkje likne på det vi har sett før. Kirsebærhagen av Anton Tsjekhov gjekk heller nyleg på Torshovteatret, no på Det Norske Teatret. Den nye oppsetjinga liknar ikkje den førre, men overraska vert vi likevel ikkje. Vi har sett det før: Ein fjernar alt av temperament, av redsle for det sentimentale, og endar i kul likesæle. Og denne gongen? Frontal spelestil, så lite augekontakt med kvarandre som mogleg, og replikkføring i langsam kino, eit par pompøse kunstpausar midt i setninga.
Vinklinga er poserande, spartansk. Scenerommet: ein stor, tom arena, der ein har senka ned eit nettverk av tende lyspærer, som ein nedsenka stjernehimmel. Klezmermusikk vert spelt, til dels på svært høgt lydnivå. Når ein her snakkar om heimen sin, peikar på kjære møblar og ser ut på den vakre hagen, må ein peike i tomme lufta. Mest absurd vert dette når det vert halde ein tale til det gamle skapet i stova – som ikkje er der. Songinnslaget til Andrejevna (Gjertrud Jynge) er vokalt bra, men gjev ingen nøkkel til rolla, og trylletricket med å sage ein mann i to vert berre eit pausenummer.
Johannes Holmen Dahl har gjort klassikarar før. Stilen hans kjenner vi for så vidt att. Sterkt var det han gjorde med Antigone og Den knuste krukka. Der vart det kjensleutblåsing. Ikkje så her. Den einaste av personane som interesserer oss, er Eivin Nilsen Salthe som den nyrike Lopakhin, moglegvis av di denne karakteren er den mest kontrollerte alt frå diktaren si hand.
Bent Kvalvik
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret
Anton Tsjekhov:
Kirsebærhagen
Omsett av Kjell Helgheim i samarbeid med Ola E. Bø
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi: Nia Damerell
Klassikarane skal spelast, dei same stykka om att og om att, men ikkje likne på det vi har sett før. Kirsebærhagen av Anton Tsjekhov gjekk heller nyleg på Torshovteatret, no på Det Norske Teatret. Den nye oppsetjinga liknar ikkje den førre, men overraska vert vi likevel ikkje. Vi har sett det før: Ein fjernar alt av temperament, av redsle for det sentimentale, og endar i kul likesæle. Og denne gongen? Frontal spelestil, så lite augekontakt med kvarandre som mogleg, og replikkføring i langsam kino, eit par pompøse kunstpausar midt i setninga.
Vinklinga er poserande, spartansk. Scenerommet: ein stor, tom arena, der ein har senka ned eit nettverk av tende lyspærer, som ein nedsenka stjernehimmel. Klezmermusikk vert spelt, til dels på svært høgt lydnivå. Når ein her snakkar om heimen sin, peikar på kjære møblar og ser ut på den vakre hagen, må ein peike i tomme lufta. Mest absurd vert dette når det vert halde ein tale til det gamle skapet i stova – som ikkje er der. Songinnslaget til Andrejevna (Gjertrud Jynge) er vokalt bra, men gjev ingen nøkkel til rolla, og trylletricket med å sage ein mann i to vert berre eit pausenummer.
Johannes Holmen Dahl har gjort klassikarar før. Stilen hans kjenner vi for så vidt att. Sterkt var det han gjorde med Antigone og Den knuste krukka. Der vart det kjensleutblåsing. Ikkje så her. Den einaste av personane som interesserer oss, er Eivin Nilsen Salthe som den nyrike Lopakhin, moglegvis av di denne karakteren er den mest kontrollerte alt frå diktaren si hand.
Bent Kvalvik
Fleire artiklar
Jørgen Boassen har vorte kjend langt utanfor Grønlands grenser etter at han viste Donald Trump jr. omkring i Nuuk.
Foto: Christiane Jordheim Larsen
Alle auge på Grønland
NUUK, GRØNLAND: 2025 starta med vaksenopplæring om Grønlands geopolitiske betyding. Saman med store delar av den vestlege pressa har eg følgt spora etter Donald Trump jr. i hovudstaden Nuuk.
Afghanarane som spelar i filmen til Raha Amirfazli og Alireza Ghasemi, har flykta frå Iran.
Foto frå filmen
Filmglede
Det er alltid kjekt å opne det nye året med mykje film.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.