For dei som er heilt ute av stand til å lata vera å fylgja den nye amerikanske presidenten time for time, vart den første marshelga og ein god del av denne veka dominert av tvitringa hans tidleg ein laurdag morgon. Som frynsegode fekk dei mest ihuga av oss svar på spørsmålet «Kvifor driv han på enno?»

Mannen som sa nei til å ta byrdene som kommunikasjonssjef for president Trump, Jason Miller, fortalde at han ville ha meir tid til familien. Han sa òg at Trump hadde rådført seg med han om tvitringa, dei korte meldingane som kjem frå sjutida om morgonen og utover dagen. Burde han slutta med det no? Det var det Obamas visepresident Joseph Biden meinte: «Du er stor gut no. Du er president om nokre dagar. Slutt med desse greiene.»

Miller sa det motsette: «Hald fram. Dette er det ekte deg. Du får ut til folket det du meiner, utan at journalistane skal rota det til og vrengja sund orda dine.»

Det kom eit lite signal laurdag 4. mars, da presidenten var i full sving klokka halv sju. For første gongen på svært lenge feilstava han eit ord, «tapp» med dobbelt konsonant i staden for «tap». Det tyder «avlytta, tappa». Og så kalla han Obama for «ein dårleg (eller sjuk!) fyr».

Utan prov – og det har vore viktig for pressefolka – skulda han Obama for ei straffbar handling: avlytting av ein amerikansk statsborgar. Sjølv ikkje presidenten kan gjera slikt; han kan ikkje eingong be om det utan å bryta lova.

For å gi ekstra mål nemnde Trump Nixon og Watergate i same slengen. Nixon var jurist og kjende lovene, og han gjorde alt for å løyna at han skulle ha hatt nokon kontakt med avgjerda om avlytting av det demokratiske partikontoret i Watergate i Washington.

For den som hugsar litt norsk etterkrigshistorie, er det naturleg å setja opp ein teori som styrkar Obama-leiren i forsikringane deira om at dei ikkje har avlytta nokon i Trump-tårnet på Manhattan under valkampen. Samstundes fører denne teorien til at det ikkje er sikkert at Trump har dikta opp avlyttinga.

I slutten av 1970-åra og byrjinga av 80-åra merka den norske politikaren Einar Førde (1943-2004) at det av og til klikka litt rart i telefonen hans. Det hende òg eit par gonger at han fekk opptak av ei tidlegare samtale når han lyfte av røyret. Han skjøna at dette var nokså sikre teikn på avlytting, og tenkte at det var nokre frå «hysjen» – tryggingspolitiet – som interesserte seg i overkant mykje for det han dreiv med.

Da Arne Treholt vart arrestert i januar 1984, skjøna han både teikninga og lydane. Førde og Treholt var gode vener frå Arbeiderbladet, og mest truleg var det Treholt politifolka brukte høyrerøret på. No var det berre å venta på straffesaka. Ho kom, men det som vart sagt om «telefonkontrollen», gjekk for stengde dører.

Da vi budde i Moskva for snart 50 år sidan – Arne Treholt har bustad der no og arbeider som valutameklar – hende det at vener som ringde oss, fekk høyra den førre samtalen før dei kom til orde. Det var lite å klaga over; vilkåra var slik, og krenking av menneskerettar og snusing i privatliv måtte ein rekna med. Det var alltids jobb andre stader om ein tykte at telefonavlytting er prinsipielt forkasteleg.

Og så? Har folka i Trump-hovudkvarteret vore avlytta? Truleg ikkje, og det kan tenkjast at avlyttinga ikkje vart retta mot dei. Men om teknikarane hadde plassert nokre klyper på telefonen til ein og annan som ringde til ein Trump-medarbeidar, russarar til dømes, lèt det seg vanskeleg gjera at den det vart ringt til, kom unna avlytting. Og sjå om ikkje Wikileaks tysdag kveld la fram 8000 artiklar om korleis CIA kjem seg inn på telefonar og datautstyr til personar dei meiner er interessante. Det blir som med trålfisket. Det hender eit og anna kjem med utan at det var føresetnaden.

Per Egil Hegge