Ein ledig og munnleg stil
Passasjerar som måtte gå av på Brynseng stasjon og ta bussen vidare mot Oslo sentrum etter brannen i tunnelen ved Ensjø måndag morgon.
Foto: Håkon Mosvold Larsen
Kvardagens normalprosa, spesielt den talte varianten, skal ikkje vera for komplisert eller liggja på eit så høgt stilnivå at elegansen skuggar for bodskapen.
Denne grunnsetninga fall meg inn da eg, med møde og blytunge augnelok, tok fatt på den siste førjulsveka no i måndags. For pensjonistar, som uavvendeleg har framtida bak seg, er det ingen grunn til å kravla ut or dynene før – som diktaren seier – soli ho sprett. Så noko urven og trøytt var eg i gang med det personlege morgonstellet ved nitida måndag morgon, til tonefylgje av Dagsnyttsendinga frå NRK. Heller ikkje i desember skal vi sparast for elende og tragediar, og første melding informerte oss om ein gasseksplosjon i tunnelbana i Oslo. Gasseksplosjonar i togtunnelar er oftast alt anna enn godt nytt, men dette hadde vore på ei tid da ingen passasjertog gjekk, og ingen menneske kom til skade.
I vintermørket fann yrkessyster mi ved mikrofonen dette så gledeleg at ho muntert starta intervjuet med ein talsmann for dei som var i gang med rydde- og reparasjonsarbeidet, på marienlystig vis: «Hei sann!» Talsmannen, sjølv etter fleire timars hardt nattearbeid, var like feststemd og svara med «Hei sann!». Slik vart det indirekte, men tydeleg, understreka at ingen menneske hadde vorte utsette for noko som helst. Eg rakk å tenkja at om no denne ulykka hadde hendt ved Montebello, så kunne dei sprita opp alt ved å la Trond Kirkvaag koma til orde i eit opptak, slik at det kvelva seg ein enda høgare himmel over morgonstunda. Så vel var det ikkje. Oslo er ein lagdelt by, og det er ikkje den same sosiale klassesusen over eit stadnamn som Ensjø. Det var der det small, ikkje på Ullern. Alt til rette tid, og på rette staden.
Neste innslag galdt dei seks kronene som pasientar må betala når dei skal ha ei tekstmelding (SMS) frå fastlegen sin om at dei har fått time. Etter reglane er det ikkje pasienten, men medisinmannen eller -kvinna som skal ut med denne summen. Journalisten slo til med dette velformulerte og djupt undrande spørsmålet: «Men drit dæm i dæm bestemmelsan som sei at fastlægen ska ha avtale med kommunen, da?»
Eg kan for så vidt gi ein innertiar for eit rosverdig og assosiasjonsberande ordval. Ledig og munnleg var det i full mon, og noko høgt stilnivå var ikkje til bry. Eksperten på dette viktige sekskronersproblemet formulerte seg litt mindre fargerikt i svaret og mumla eit par ord om at regelverket kanskje ikkje var godt nok kjent.
Med ein morgonmeny som kan by på både eksploderande acetylengassflasker 300 meter inne i ein trafikkert tunnel og så eksistensielle spørsmål som kven drit eller ikkje drit i kva, har hjernen på berre 15 minutt fått nok trim til at ein med lys optimisme kan koma i gang med den korte vinterdagen.
Det er solsnu i kveld, nettene vert kortare og dagane lysare og lengre, så det er uhorveleg mykje å gleda seg over. Når ein berre tenkjer etter og ikkje slår frå seg tanken om litt hjelp frå NRK.
(Ei forbrukaropplysning: Dette var ein reklametekst. Betal lisenspengane i tide!)
Per Egil Hegge
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kvardagens normalprosa, spesielt den talte varianten, skal ikkje vera for komplisert eller liggja på eit så høgt stilnivå at elegansen skuggar for bodskapen.
Denne grunnsetninga fall meg inn da eg, med møde og blytunge augnelok, tok fatt på den siste førjulsveka no i måndags. For pensjonistar, som uavvendeleg har framtida bak seg, er det ingen grunn til å kravla ut or dynene før – som diktaren seier – soli ho sprett. Så noko urven og trøytt var eg i gang med det personlege morgonstellet ved nitida måndag morgon, til tonefylgje av Dagsnyttsendinga frå NRK. Heller ikkje i desember skal vi sparast for elende og tragediar, og første melding informerte oss om ein gasseksplosjon i tunnelbana i Oslo. Gasseksplosjonar i togtunnelar er oftast alt anna enn godt nytt, men dette hadde vore på ei tid da ingen passasjertog gjekk, og ingen menneske kom til skade.
I vintermørket fann yrkessyster mi ved mikrofonen dette så gledeleg at ho muntert starta intervjuet med ein talsmann for dei som var i gang med rydde- og reparasjonsarbeidet, på marienlystig vis: «Hei sann!» Talsmannen, sjølv etter fleire timars hardt nattearbeid, var like feststemd og svara med «Hei sann!». Slik vart det indirekte, men tydeleg, understreka at ingen menneske hadde vorte utsette for noko som helst. Eg rakk å tenkja at om no denne ulykka hadde hendt ved Montebello, så kunne dei sprita opp alt ved å la Trond Kirkvaag koma til orde i eit opptak, slik at det kvelva seg ein enda høgare himmel over morgonstunda. Så vel var det ikkje. Oslo er ein lagdelt by, og det er ikkje den same sosiale klassesusen over eit stadnamn som Ensjø. Det var der det small, ikkje på Ullern. Alt til rette tid, og på rette staden.
Neste innslag galdt dei seks kronene som pasientar må betala når dei skal ha ei tekstmelding (SMS) frå fastlegen sin om at dei har fått time. Etter reglane er det ikkje pasienten, men medisinmannen eller -kvinna som skal ut med denne summen. Journalisten slo til med dette velformulerte og djupt undrande spørsmålet: «Men drit dæm i dæm bestemmelsan som sei at fastlægen ska ha avtale med kommunen, da?»
Eg kan for så vidt gi ein innertiar for eit rosverdig og assosiasjonsberande ordval. Ledig og munnleg var det i full mon, og noko høgt stilnivå var ikkje til bry. Eksperten på dette viktige sekskronersproblemet formulerte seg litt mindre fargerikt i svaret og mumla eit par ord om at regelverket kanskje ikkje var godt nok kjent.
Med ein morgonmeny som kan by på både eksploderande acetylengassflasker 300 meter inne i ein trafikkert tunnel og så eksistensielle spørsmål som kven drit eller ikkje drit i kva, har hjernen på berre 15 minutt fått nok trim til at ein med lys optimisme kan koma i gang med den korte vinterdagen.
Det er solsnu i kveld, nettene vert kortare og dagane lysare og lengre, så det er uhorveleg mykje å gleda seg over. Når ein berre tenkjer etter og ikkje slår frå seg tanken om litt hjelp frå NRK.
(Ei forbrukaropplysning: Dette var ein reklametekst. Betal lisenspengane i tide!)
Per Egil Hegge
«Men drit dæm i dæm bestemmelsan som sei at fastlægen ska ha avtale med kommunen, da?»
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.