🎧 Kolibriens vengeslag
Så fekk vi eit album til frå Leonard Cohen.
Leonard Cohen døydde i 2016, 82 år gammal.
Pressefoto
Lytt til artikkelen:
Rock
Leonard
Cohen:
Thanks for the Dance
Sony
Ikkje rart at kolibrien er tiltrekkjande for poeten, med sitt spel med sansane, med kva vi ser, og kva vi høyrer: «Listen to the hummingbird/ whose wings you cannot see/ Listen to the hummingbird/ don’t listen to me.»
Slik går opningslinene på «Listen to the Hummingbird», det niande og avsluttande sporet på Thanks for the Dance, Leonard Cohen-albumet som kjem ut i dag. Oppmodinga, som verkar så typisk for artisten, kjem i form av ein enkelt, men elegant tonesett resitasjon av eit dikt, snarare enn ein song.
Siste opptaka
Godt er det uansett å høyre denne røysta, ikkje minst for lyttarar som har rekna Cohen for ein følgjesvein, som har vendt tilbake til songane hans opp gjennom åra og framleis prøver å venje seg til at mannen gjekk bort for tre år sidan.
Det skjedde berre få veker etter at albumet You Want It Darker kom ut. Så viser det seg at sonen Adam, som komponerte dei fleste melodiane til plata og fungerte som produsent, hadde fleire opptak frå den siste tida i farens liv. Mykje dreier det seg ikkje om. Thanks for the Dance varer i under halvtimen, men er likevel umisteleg for alle Cohen-lyttarar.
Prosjektet var ikkje utan risiko, men Adam Cohen allierte seg med dei rette folka då han gjekk tilbake i studio med materialet. Mellom dei første han spurde, var Javier Mas, som fleire lesarar vil hugse som mannen med lutten på Cohen-konsertar i seinare år. Det er rørande å høyre virtuositeten til Mas på Thanks for the Dance, ikkje minst i opningssongen, «What Happens to the Heart».
Røysta sentral
Det har vore viktig å la røysta stå i sentrum og ikkje kle desse songane med meir enn akkurat det dei treng, men likevel er eg glad for at Thanks for the Dance ikkje er fullt så naken og strippa i uttrykket som knallsterke You Want It Darker var. Daniel Lanois er med på fleire songar, det same er Montreal-artistar som Patrick Watson, Leslie Feist og Molly Sweeney – for å nemne nokre sentrale namn her. Når Jennifer Warnes korar på tittelsporet – nett slik ho skal, og slik ho har gjort så mange gonger før – har det ein slags vørdnad over seg, som i ei siste, forseinka helsing til artisten frå nokre av dei som sette han høgt.
Somme av anekdotane rundt Thanks for the Dance tyder på at dette kunne ha vorte noko av eit lappeteppe i hendene på feil folk. Opptaket av Cohens resitasjon av «Listen to the Hummingbird» er, av alle ting, henta frå pressekonferansen då han lanserte You Want It Darker, kunne The New York Times fortelje tidlegare denne veka. Eg er glad for at Adam Cohen og lydteknikar Michael Chaves leitte fram opptaket og reinska vekk alle spor av pressekorpset som var til stades, at Lanois sette seg ved tangentane, og at Mas lét fingrane fare over strengane då orda skulle verte følgde av musikk.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Lytt til artikkelen:
Rock
Leonard
Cohen:
Thanks for the Dance
Sony
Ikkje rart at kolibrien er tiltrekkjande for poeten, med sitt spel med sansane, med kva vi ser, og kva vi høyrer: «Listen to the hummingbird/ whose wings you cannot see/ Listen to the hummingbird/ don’t listen to me.»
Slik går opningslinene på «Listen to the Hummingbird», det niande og avsluttande sporet på Thanks for the Dance, Leonard Cohen-albumet som kjem ut i dag. Oppmodinga, som verkar så typisk for artisten, kjem i form av ein enkelt, men elegant tonesett resitasjon av eit dikt, snarare enn ein song.
Siste opptaka
Godt er det uansett å høyre denne røysta, ikkje minst for lyttarar som har rekna Cohen for ein følgjesvein, som har vendt tilbake til songane hans opp gjennom åra og framleis prøver å venje seg til at mannen gjekk bort for tre år sidan.
Det skjedde berre få veker etter at albumet You Want It Darker kom ut. Så viser det seg at sonen Adam, som komponerte dei fleste melodiane til plata og fungerte som produsent, hadde fleire opptak frå den siste tida i farens liv. Mykje dreier det seg ikkje om. Thanks for the Dance varer i under halvtimen, men er likevel umisteleg for alle Cohen-lyttarar.
Prosjektet var ikkje utan risiko, men Adam Cohen allierte seg med dei rette folka då han gjekk tilbake i studio med materialet. Mellom dei første han spurde, var Javier Mas, som fleire lesarar vil hugse som mannen med lutten på Cohen-konsertar i seinare år. Det er rørande å høyre virtuositeten til Mas på Thanks for the Dance, ikkje minst i opningssongen, «What Happens to the Heart».
Røysta sentral
Det har vore viktig å la røysta stå i sentrum og ikkje kle desse songane med meir enn akkurat det dei treng, men likevel er eg glad for at Thanks for the Dance ikkje er fullt så naken og strippa i uttrykket som knallsterke You Want It Darker var. Daniel Lanois er med på fleire songar, det same er Montreal-artistar som Patrick Watson, Leslie Feist og Molly Sweeney – for å nemne nokre sentrale namn her. Når Jennifer Warnes korar på tittelsporet – nett slik ho skal, og slik ho har gjort så mange gonger før – har det ein slags vørdnad over seg, som i ei siste, forseinka helsing til artisten frå nokre av dei som sette han høgt.
Somme av anekdotane rundt Thanks for the Dance tyder på at dette kunne ha vorte noko av eit lappeteppe i hendene på feil folk. Opptaket av Cohens resitasjon av «Listen to the Hummingbird» er, av alle ting, henta frå pressekonferansen då han lanserte You Want It Darker, kunne The New York Times fortelje tidlegare denne veka. Eg er glad for at Adam Cohen og lydteknikar Michael Chaves leitte fram opptaket og reinska vekk alle spor av pressekorpset som var til stades, at Lanois sette seg ved tangentane, og at Mas lét fingrane fare over strengane då orda skulle verte følgde av musikk.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Hayden Powell har skrive musikk for ein sekstett.
Foto: Anne Valeur
Fugl føniks
Hayden Powell har brukt ventetida godt.
Teikning: May Linn Clement
Bleik om sausenebba
Kan henda er det nokre som vil setja nebbet høgt og seia at ordtaket om å syngja med sitt nebb slett ikkje viser til fuglar, men til folk. Då seier eg: Det er ingen grunn til å vera nebbete!
Ingvild Lothe er forfattarutdanna og skriv både dikt og prosa.
Foto: Ida Gøytil
Idealitet og realitet
Ingvild Lothe skriv vedkjenningspoesi. Og vedkjenninga verkar genuin fordi ho i tillegg rommar humor og ironisk distanse, sjølv om det også berre kan vere ei maske.
Eivind Riise Hauge har skrive både noveller, romanar og skodespel.
Foto: Eivind Senneset
Dei førehandsdømde og samfunnet
Eivind Riise Hauge skriv med forstand om brotsmenn, rettsvesen, liv og lære.
Ein tilhengjar støttar det saudiarabiske fotballaget.
Foto: Mohamed Abd El Ghany / Reuters / NTB
Fotball og laksediplomati
Fortener Saudi-Arabia meir merksemd fordi dei skal arrangera endå eit nytt idrettsarrangement? Absolutt. Klarer NFF å endra norsk utanrikspolitikk og handels- og reisemønster med kritikken sin? Truleg ikkje.