Elektronisk ­musikk

Thom Yorke:

Anima

XL Recordings

Anima, den nye soloplata til Radiohead-vokalisten Thom Yorke, startar med eit smell. Dundrande elektroniske basstrommer rullar av garde som torevêr over eit flettverk av suggererande, technoaktige synthar, akustisk trommevisping og artistens sedvanleg spaksolide stemme som syng i kor med seg sjølv. Stemninga er dunkel og dyster, men samstundes drivande og medrivande, og slik fortset det heile denne framifrå plata gjennom. Femtesporet framstår kan hende som hakket meir oppstemt, med ein bortimot lystig bossa nova-beat, men så er tittelen trass alt «I Am A Very Rude Person».

Parallelt med platesleppet blei ein 15 minutt lang kortfilm, òg kalla Anima, sleppt på Netflix. I denne utvida musikkvideoen, regissert av Paul Thomas Anderson, som mellom anna er kjend for Magnolia, blir vi med Yorke på ein koreografert T-bane- og fottur gjennom halvt om halvt stilisert, urban scenografi og reell austeuropeisk storby. Det er noko rørande over samanstillinga av profesjonelle dansarar og Yorkes klumsete, Jacques Tati-aktige rørsler, og med dansegolv som svingar seg i samkvem med eller mot dansen, framstår det heile som ein tankevekkjande, kafkask slapsticktragikomedie.

Førre gong vi høyrde frå Thom Yorke var han òg filmatisk orientert, då han leverte lydsporet til fjorårets nyutgåve av skrekkfilmklassikaren Suspiria, som er ein halvvegs god – særleg nokre av dansescenene – og halvvegs elendig film, særleg den raudmussa splatteravslutninga. Heldigvis var musikken solid, og dette albumet er endå betre.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.