Pop

Grimes:

Miss Anthropocene

4AD

I låten «California» på plata Art Angels (2015) song den kanadiske popartisten Grimes om å gjere smerte til handelsvare. Det er ikkje uvanleg at artistar gjer den slags med eiga kjærleikssorg, men med albumet Miss Anthropocene, som krinsar rundt ei oppdikta gudinne over klimaendringar og speler på orda «misantropi» og «antropocen», eit føreslått omgrep for vår geologiske alder, som er sterkt prega av menneskeleg aktivitet, kapitaliserer ho på ei global krise som rører ved oss alle.

Albumet opnar greitt nok med den dunkle, saktegåande «So Heavy I Fell Through The Earth», og andresporet «Darkseid» er prega av blytung bass og robotaktig rap av den taiwanesiske artisten Pan Wei-ju, som òg leverte dei mest interessante elementa på den førre plata til Grime. Men med tredjesporet «Delete Forever» søkk plata ned til det mørkaste djupet av banal, overprodusert gitar- og ukulelepop, og med unntak av det eklektiske «4ÆM», som blandar drum and bass med bollywoodsamplingar, kjem det aldri opp att.

Grimes har sagt at ho «ville gjere klimaendringar gøy» med Miss Anthropocene. Det er ein luguber ambisjon, for klimakrisa er ikkje gøy for andre enn dei få som tener pengar på henne. Grimes og partnaren hennar, Elon Musk i Tesla, er blant desse grønkapitalistane, og bortsett frå dei tre spora som ikkje i seg sjølv er fullstendig ulidelige, er denne plata det motsette av artig å høyre på.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er biletkunstnar, trommeslagar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.