Rock

Moon Duo:

Occult Architecture Vol. 2

Sacred
Bones

Den krautrockinspirerte trioen Moon Duos Occult Architecture er eit slags todelt konseptalbum som tar for seg yin og yang, det kjende, urgamle kinesiske symbolet som minner om at ting og tang har både ei ljos og ei mørk side, at ein ikkje kan ha det eine utan det andre, og at alt er eitt. Volum to av prosjektet set yang – den ljose sida – i rampeljoset, og ser ut til å vere tenkt ut som ein metaforisk, musikalsk soloppgang.

Occult Architecture Vol. 2 startar høveleg lovande med «New Dawn», eit spor med halvt melankolsk, halvt oppstemd vokal, drivande monotone trommerytmar, spretten synthbruk og kunstferdig gitarsolokrydderi. Truleg skal det fungere som ein slags soloppgangsinspirert overgang frå den dystre førreplata. Andresporet, «Mirror’s Edge», er tufta på eit banalt, heismusikkliknande gitarriff, og kunne kan hende fungert i heilskapen, hadde det ikkje vore for det ekstremt klisjéprega tredjesporet «Sevens». Her lèt akkordprogresjonen, som vert repetert gjennom den over seks minutt lange låten, pinleg lik både det eine og det andre. Fjerdesporet «Lost in Light» og avslutninga «Crystal World» meistrar ikkje å løfte stemninga.

Moon Duo mana fram ei meditativ, hugtakande stemning med sine repeterande vampar på Vol. 1 (og ikkje minst på konserten dei spelte på Blå i Oslo berre for nokre veker sidan), men eg må dessverre melde at dette ser ut til å vere eit band som kler mørkret best.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes musikar og fast platemeldar i Dag og Tid.