Rock

Toma­hawk:

Tonic Immobility

Ipecac
Recordings

Ordet tomahawk kjem, til liks med mokasin, frå det Virginia-algonkinske språket, powhatan, morsmålet til Pocahontas. Det er òg namnet til supergruppa Tomahawk, som består av vokalist-keyboardisten Mike Patton (Faith No More, Mr. Bungle, Fantomas, Kaada/Patton), gitarist Duane Denison (The Jesus Lizard), trommis John Stanier (Battles) og bassist Trevor Dunn (Melvins Lite, Mr. Bungle, John Zorn’s Electric Masada).

Tekstane inneheld referansar til covid-19, og titlar som «Doomsday Fatigue» passar 2021 som fot i mokasin. Likevel er det ei merkeleg kjensle av noko tvitydig tidsurett her. Kan hende er det ein konsekvens av at instrumentdelane av Tonic Immobility blei spelte inn for fire år sidan, medan vokalen ikkje blei spelt inn før under pandemien, av di Patton hadde vore oppteken: Mykje har endra seg i kulturen dei siste åra, og det er kanskje gapet i produksjonen som gir musikken eit merkeleg, nærast anakronistisk preg.

Eg kom til å fundere på problemstillinga kulturell tileigning, både med tanke på bandnamnet og plata Anonymous frå 2007, som krinsa rundt folkemusikk lånt frå amerikanske urfolk, men kom fram til at det truleg er greitt, sidan det heile ser ut til å vere utført med respekt for kjeldematerialet, og Mike Patton har urfolksanar.

Det nye albumet læt definitivt som Tomahawk, men medan eg finn ei viss glede i å høyre nye songar frå dette bandet, når ingen av dei heilt opp til kvaliteten eg som tidlegare fan ønskjer. Høgdepunktet er framleis debuten Tomahawk frå 2001 med røffe rytmar, hypnotiserande riff og enorm, dramatisk dynamikk. Til samanlikning læt Tonic Immobility overprodusert og uinspirert.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.