Somme er vakne når du søv
Kinomaskinisten Daniel Knox lagar cinematiske, nattlege songar.
Daniel Knox kjem til Europa neste år.
Foto: Mr. King
Rock
Daniel Knox:
I Had A Wonderful Time
HP Johnson Presents
Noko held meg fast når eg lyttar til Daniel Knox – kanskje er det den mørke røysta hans som krev merksemda mi. (Han kan minne om John Grant.) Kanskje er det stemningane han dreg meg inn i.
Før vi lèt plateåret 2020 sleppe heilt til, tek vi med oss I Had A Wonderful Time, som kom på tampen av fjoråret. Utgivinga er for ein EP å rekne, eller kanskje eit minialbum, for «Vanishing Site», «Hollow», «Room Key» og «Good With Faces» utgjer heile materialet, men desse fire songane åleine har ei samla speletid på vel halvtimen.
Songar i mørkeret
Til januarutgåva av musikkmagasinet Uncut fortel Knox at han likar å vandre gatelangs i heimbyen Chicago og fotografere: «Byen er aller best mellom to og fem om natta, når alle menneska søv. Fuglane, rottene og stinkdyra kjem ut. Du kan høyre fjerne lydar du aldri kan høyre på dagtid». Knox viser også til fotografiet som medium når han skal skildre sine eigne songar: Han prøver å skrive som eit kamera, seier han til det britiske bladet. Det gir absolutt meining når ein høyrer at Knox arbeider som kinomaskinist. Dette er songar som utspelar seg i mørkeret, med sterke biletskapande kvalitetar.
Eg er neppe åleine om å tenkje at ein song som «Room Key» hadde passa godt som musikalsk innslag i David Lynchs Twin Peaks: The Return (2018), eller for så vidt i ein av spelefilmane til den amerikanske regissøren. Koplinga er ikkje rein spekulasjon, for Knox programmerte våren 2017 ein svært omfattande retrospektiv Lynch-serie på The Music Box Theatre i Chicago.
Lagnad
«Room Key» seinkar seg med ei kjensle av det lagnadstunge og irreversible, styrkt av den djupe røysta til Knox og ein enkel, effektiv synth. Det dempa koret læt som duene som kurrar på fortauet ei natt songaren går forbi. Inn i dette kjem ein splintrande elektrisk gitar, og heilt på oppløpet tek songen nokre minimale, men vesentlege nye retningar. Åtte minutt høyrest lenge ut, men det går som ein røyk.
Når The Handsome Family kjem til Europa til våren, er Knox med og varmar opp for bandet. Det bør vere ein ideell kombinasjon.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Daniel Knox:
I Had A Wonderful Time
HP Johnson Presents
Noko held meg fast når eg lyttar til Daniel Knox – kanskje er det den mørke røysta hans som krev merksemda mi. (Han kan minne om John Grant.) Kanskje er det stemningane han dreg meg inn i.
Før vi lèt plateåret 2020 sleppe heilt til, tek vi med oss I Had A Wonderful Time, som kom på tampen av fjoråret. Utgivinga er for ein EP å rekne, eller kanskje eit minialbum, for «Vanishing Site», «Hollow», «Room Key» og «Good With Faces» utgjer heile materialet, men desse fire songane åleine har ei samla speletid på vel halvtimen.
Songar i mørkeret
Til januarutgåva av musikkmagasinet Uncut fortel Knox at han likar å vandre gatelangs i heimbyen Chicago og fotografere: «Byen er aller best mellom to og fem om natta, når alle menneska søv. Fuglane, rottene og stinkdyra kjem ut. Du kan høyre fjerne lydar du aldri kan høyre på dagtid». Knox viser også til fotografiet som medium når han skal skildre sine eigne songar: Han prøver å skrive som eit kamera, seier han til det britiske bladet. Det gir absolutt meining når ein høyrer at Knox arbeider som kinomaskinist. Dette er songar som utspelar seg i mørkeret, med sterke biletskapande kvalitetar.
Eg er neppe åleine om å tenkje at ein song som «Room Key» hadde passa godt som musikalsk innslag i David Lynchs Twin Peaks: The Return (2018), eller for så vidt i ein av spelefilmane til den amerikanske regissøren. Koplinga er ikkje rein spekulasjon, for Knox programmerte våren 2017 ein svært omfattande retrospektiv Lynch-serie på The Music Box Theatre i Chicago.
Lagnad
«Room Key» seinkar seg med ei kjensle av det lagnadstunge og irreversible, styrkt av den djupe røysta til Knox og ein enkel, effektiv synth. Det dempa koret læt som duene som kurrar på fortauet ei natt songaren går forbi. Inn i dette kjem ein splintrande elektrisk gitar, og heilt på oppløpet tek songen nokre minimale, men vesentlege nye retningar. Åtte minutt høyrest lenge ut, men det går som ein røyk.
Når The Handsome Family kjem til Europa til våren, er Knox med og varmar opp for bandet. Det bør vere ein ideell kombinasjon.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Hayden Powell har skrive musikk for ein sekstett.
Foto: Anne Valeur
Fugl føniks
Hayden Powell har brukt ventetida godt.
Teikning: May Linn Clement
Bleik om sausenebba
Kan henda er det nokre som vil setja nebbet høgt og seia at ordtaket om å syngja med sitt nebb slett ikkje viser til fuglar, men til folk. Då seier eg: Det er ingen grunn til å vera nebbete!
Ingvild Lothe er forfattarutdanna og skriv både dikt og prosa.
Foto: Ida Gøytil
Idealitet og realitet
Ingvild Lothe skriv vedkjenningspoesi. Og vedkjenninga verkar genuin fordi ho i tillegg rommar humor og ironisk distanse, sjølv om det også berre kan vere ei maske.
Eivind Riise Hauge har skrive både noveller, romanar og skodespel.
Foto: Eivind Senneset
Dei førehandsdømde og samfunnet
Eivind Riise Hauge skriv med forstand om brotsmenn, rettsvesen, liv og lære.
Ein tilhengjar støttar det saudiarabiske fotballaget.
Foto: Mohamed Abd El Ghany / Reuters / NTB
Fotball og laksediplomati
Fortener Saudi-Arabia meir merksemd fordi dei skal arrangera endå eit nytt idrettsarrangement? Absolutt. Klarer NFF å endra norsk utanrikspolitikk og handels- og reisemønster med kritikken sin? Truleg ikkje.
Papiravisa