Tumult over heile lina
Titus Andronicus har fått med seg Bob Mould i studio.
Titus Andronicus byd på 38 råe minutt med hjelp frå produsent Bob Mould.
Pressefoto
Rock
Titus
Andronicus:
An Obelisk
Merge /
Playground
Rock på frigir! Det er det du får om du skaffar deg An Obelisk, det sjette, kontante og høgst intense albumet frå Titus Andronicus.
Sist eg skreiv om Patrick Stickles og Titus Andronicus her i avisa, var for fire år sidan, då den ambisiøse, uregjerlege rockeoperaen i fem akter (!) The Most Lamentable Tragedy, eit pønkete brøl av eit konseptalbum om schizofreni og angst, såg i alle fall litt av dagens lys.
Ufiltrert
Som førebilete den gongen lista Stickles opp filmskaparen Lars von Trier, komikaren Louis CK og teikneserieskapar Alan Moore – ein interessant miks, og, om ein skal vere litt direkte, alle representantar for kvar si form for kreativ stormannsgalskap, ikkje utan mørke sider. Det operatiske manifisterte seg på The Most Lamentable Tragedy mellom anna i eit orkestralt element som Owen Pallett stod for, og fjorårets A Productive Cough (2018), ein dempa, nedpå affære, inneheldt også symfoniske understraumar, med fleire komposisjonar som strekte seg ut i åtte–ni minutt.
I 2019 er det lite strykearrangement å spore hos Stickles. Sentralt for An Obelisk står nemleg eit tverrgenerasjonelt møte i den ufiltrerte og uornamenterte rockens teikn: Med som produsent denne gongen er Bob Mould, kjend frå Hüsker Dü og mangt anna, og dei 38 råe minutta på det nye albumet har vorte til i Steve Albinis Chicago-studio Electrical Audio.
«Tumult»
Kor store heltar han enn slepper inn i rommet, er ikkje Stickles heilt typen som går på akkord med sin eigen kunstnarlege visjon, og An Obelisk er utvitydig eit uttrykk for denne. Men samtidig er det vesentleg for denne plata at ho skriv seg inn mot eit pønkeetos Mould har vore med på å byggje og forvalte frå 1980-åra og utover.
Fascistane er på frammarsj, og ja, tenkjer eg, når eg lyttar til sistesporet «Tumult Around the World», energien og utløpet i denne musikken er framleis særleg godt eigna til å sparke frå seg og setje skapet på plass – til å lage lyden av «tumult», dette gode, gamle ordet ein ikkje så ofte høyrer frå høgtalaren, som lokkar fram synonym som «oppstyr», «(gate)uro», «bråk» og «kampar» i mi ordliste.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Titus
Andronicus:
An Obelisk
Merge /
Playground
Rock på frigir! Det er det du får om du skaffar deg An Obelisk, det sjette, kontante og høgst intense albumet frå Titus Andronicus.
Sist eg skreiv om Patrick Stickles og Titus Andronicus her i avisa, var for fire år sidan, då den ambisiøse, uregjerlege rockeoperaen i fem akter (!) The Most Lamentable Tragedy, eit pønkete brøl av eit konseptalbum om schizofreni og angst, såg i alle fall litt av dagens lys.
Ufiltrert
Som førebilete den gongen lista Stickles opp filmskaparen Lars von Trier, komikaren Louis CK og teikneserieskapar Alan Moore – ein interessant miks, og, om ein skal vere litt direkte, alle representantar for kvar si form for kreativ stormannsgalskap, ikkje utan mørke sider. Det operatiske manifisterte seg på The Most Lamentable Tragedy mellom anna i eit orkestralt element som Owen Pallett stod for, og fjorårets A Productive Cough (2018), ein dempa, nedpå affære, inneheldt også symfoniske understraumar, med fleire komposisjonar som strekte seg ut i åtte–ni minutt.
I 2019 er det lite strykearrangement å spore hos Stickles. Sentralt for An Obelisk står nemleg eit tverrgenerasjonelt møte i den ufiltrerte og uornamenterte rockens teikn: Med som produsent denne gongen er Bob Mould, kjend frå Hüsker Dü og mangt anna, og dei 38 råe minutta på det nye albumet har vorte til i Steve Albinis Chicago-studio Electrical Audio.
«Tumult»
Kor store heltar han enn slepper inn i rommet, er ikkje Stickles heilt typen som går på akkord med sin eigen kunstnarlege visjon, og An Obelisk er utvitydig eit uttrykk for denne. Men samtidig er det vesentleg for denne plata at ho skriv seg inn mot eit pønkeetos Mould har vore med på å byggje og forvalte frå 1980-åra og utover.
Fascistane er på frammarsj, og ja, tenkjer eg, når eg lyttar til sistesporet «Tumult Around the World», energien og utløpet i denne musikken er framleis særleg godt eigna til å sparke frå seg og setje skapet på plass – til å lage lyden av «tumult», dette gode, gamle ordet ein ikkje så ofte høyrer frå høgtalaren, som lokkar fram synonym som «oppstyr», «(gate)uro», «bråk» og «kampar» i mi ordliste.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Eivind Riise Hauge har skrive både noveller, romanar og skodespel.
Foto: Eivind Senneset
Dei førehandsdømde og samfunnet
Eivind Riise Hauge skriv med forstand om brotsmenn, rettsvesen, liv og lære.
Ein tilhengjar støttar det saudiarabiske fotballaget.
Foto: Mohamed Abd El Ghany / Reuters / NTB
Fotball og laksediplomati
Fortener Saudi-Arabia meir merksemd fordi dei skal arrangera endå eit nytt idrettsarrangement? Absolutt. Klarer NFF å endra norsk utanrikspolitikk og handels- og reisemønster med kritikken sin? Truleg ikkje.
Magnus Carlsen og Jan Nepomnjasjtsjij i finalen i lynsjakk i New York nyttårsaftan.
Foto: Michal Walusza / Fide
Ingen vaksne heime
Magnus Carlsen styrer sjakkverda som han vil – på gode og dårlege dagar. Ein time inn i det nye året gav han seg sjølv eit nytt gull i VM i lynsjakk.
Vasskraftverket Nore I.
Foto: Lise Åserud / NTB
Er fjordane mindre verde enn elvar og vatn?
Engegårdkvartetten blei stifta i Lofoten i 2005.
Foto: Lars Bryngelsson
Diverterande
Engegårdkvartetten syner Mozarts kvartettkunst mellom passiar og pasjon.
Papiravisa