Versailles’ gleder
Ei landleg festscene framstilt på eit fransk veggteppe frå tidleg 1700-tal.
CD
Marc-
Antoine Charpentier:
Les Plaisirs de Versailles
Boston Early Music Festival Vocal & Chamber Ensemble; lutt og leiing.: Paul O’Dette. CPO 2019
Innan dei nasjonale stilane frå barokken er det vel den franske som er vanskelegast å få skikkeleg til. For medan nivået på «historisk korrekte» framføringar av tysk, engelsk og italiensk barokkmusikk generelt nådde eit høgt nivå alt i byrjinga av 1980-åra, tok det minst eitt tiår til før tolkingane av den franske musikken lét naturleg, altså som verkeleg fransk stil og ikkje som stilimitasjon.
Det var franske ensemble som fyrst lukkast med dette, noko som vel har med den nære likskapen mellom det franske språket og musikken deira å gjera. For fransk barokkmusikk krev, på same måte som jazzen, ein heilt spesiell sving. Denne svingen har Boston Early Music Festival Vocal & Chamber Ensemble, som blir leia av den røynde luttspelaren Paul O’Dette. Det høyrer me på den nye plata Les Plaisirs de Versailles med to stutte operaar som Marc-Antoine Charpentier (1643–1704) komponerte for «Solkongen» Ludvig XIV’ hoff i Versailles.
Charpentier, som i dag er mest kjend som mannen bak Eurovision-fanfaren, skriv i ekte fransk operastil, der musikken er underordna dramaet, koret spelar ei viktig rolle og dei dramatiske karakterane er allegoriske: I operaen frå 1682 som har gjeve albumet namn, møter me gledene slottet i Versailles har å by på, til dømes «Musikken», «Konversasjonen» og «Spelet» (i tydinga «kortspelet»). På innspelinga til Boston-ensemblet er det – ved sida av dei gode instrumentalistane – særleg framføringa av korpartia som merkjer seg positivt ut.
Sjur Haga Bringeland
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
CD
Marc-
Antoine Charpentier:
Les Plaisirs de Versailles
Boston Early Music Festival Vocal & Chamber Ensemble; lutt og leiing.: Paul O’Dette. CPO 2019
Innan dei nasjonale stilane frå barokken er det vel den franske som er vanskelegast å få skikkeleg til. For medan nivået på «historisk korrekte» framføringar av tysk, engelsk og italiensk barokkmusikk generelt nådde eit høgt nivå alt i byrjinga av 1980-åra, tok det minst eitt tiår til før tolkingane av den franske musikken lét naturleg, altså som verkeleg fransk stil og ikkje som stilimitasjon.
Det var franske ensemble som fyrst lukkast med dette, noko som vel har med den nære likskapen mellom det franske språket og musikken deira å gjera. For fransk barokkmusikk krev, på same måte som jazzen, ein heilt spesiell sving. Denne svingen har Boston Early Music Festival Vocal & Chamber Ensemble, som blir leia av den røynde luttspelaren Paul O’Dette. Det høyrer me på den nye plata Les Plaisirs de Versailles med to stutte operaar som Marc-Antoine Charpentier (1643–1704) komponerte for «Solkongen» Ludvig XIV’ hoff i Versailles.
Charpentier, som i dag er mest kjend som mannen bak Eurovision-fanfaren, skriv i ekte fransk operastil, der musikken er underordna dramaet, koret spelar ei viktig rolle og dei dramatiske karakterane er allegoriske: I operaen frå 1682 som har gjeve albumet namn, møter me gledene slottet i Versailles har å by på, til dømes «Musikken», «Konversasjonen» og «Spelet» (i tydinga «kortspelet»). På innspelinga til Boston-ensemblet er det – ved sida av dei gode instrumentalistane – særleg framføringa av korpartia som merkjer seg positivt ut.
Sjur Haga Bringeland
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.