Korfor skal Noreg følgje Tyrkia?
Den IS-okkuperte byen Kobane i Syria under bombeåtak frå USA-leidde luftstyrkar i oktober 2014. Her kunne norsk bistand ha forandra kvardagen for hundretusenar, skriv Erling Folkvord.
Fto: Lefteris Pitarakis/AP/NTB scanpix
TYRKIA
Eg las Dag og Tid-oppslaget «Hjelpeparadokset» (8. desember 2017) ei tid etter at eg kom frå ei rundreise i ein forholdsvis fredeleg del av Syria. Eit område der titusentals flyktningar og mange andre treng hjelp der dei er. Eg snakkar om den delen av Syria som SDF (Dei demokratiske styrkane i Syria) har frigjort frå IS (Den islamske staten). SDF seier at dette no er ein tredjedel av Syria. I alle fall er det nesten heile området nord og aust for Eufrat. SDF har fått og får framleis militær hjelp frå USA.
Det er nesten tre år sidan IS leid det første nederlaget i Kobanî. Dette kosta dyrt – for befolkninga i byen. I dag er det 1200 martyrfamiliar i Kobanê. Dei lever i dag i ein krigsøydelagd by med folketal som i Bodø. Kvar familie har mista ein eller fleire i krigen mot IS. «Dei slost for heile verda, ikkje berre for oss», som ei mor sa om sonen og dottera ho hadde mista.
I desse åra har den kurdiske delen av Nord-Syria både hatt eit stabilt styresett og i hovudsak fredelege forhold. Her kunne norsk bistand ha forandra kvardagen for hundretusenar. Humanitær hjelp ville ha ført til at flyktningar frå andre delar av Syria kunne ha funne trygge stader å vere i sitt eige land. Det hadde ikkje kosta stort å hjelpe dei lokale styresmaktene med å sette opp flyktningleiarar med god standard i dei trygge områda. Det ville ha vorte noko heilt anna enn kvardagen i Ayn Issa-leiren fem mil nord for Raqqa. 20.000 levde der da eg eg var der.
Gjenoppbyggingshjelp til Kobanê og andre område som treng det, ville fått enda fleire flyktningar til å vende heim igjen. «Det er trist å tenkje på kor mange fleire vi kunne ha hjelpt», sa ein mediekjend statsråd til Dag og Tid.
Om den norske regjeringa hadde ønskt å gjere noko med dette i Nord-Syria, hadde dei for lenge sidan send ein handfull røynde bistandsarbeidar dit for å få i gang humanitært samarbeid med styresmaktene. Dag og Tid har rett i at det ikkje ville ha kosta stort. Problemet har hittil vore at den norske regjeringa ikkje vil. Noreg følgjer i all hovudsak den nådelause oppfordringa frå president Erdogan i nabolandet Tyrkia: Humanitær blokade av den kurdiske delen av Syria.
Erling Folkvord er medlem av Rødt.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
TYRKIA
Eg las Dag og Tid-oppslaget «Hjelpeparadokset» (8. desember 2017) ei tid etter at eg kom frå ei rundreise i ein forholdsvis fredeleg del av Syria. Eit område der titusentals flyktningar og mange andre treng hjelp der dei er. Eg snakkar om den delen av Syria som SDF (Dei demokratiske styrkane i Syria) har frigjort frå IS (Den islamske staten). SDF seier at dette no er ein tredjedel av Syria. I alle fall er det nesten heile området nord og aust for Eufrat. SDF har fått og får framleis militær hjelp frå USA.
Det er nesten tre år sidan IS leid det første nederlaget i Kobanî. Dette kosta dyrt – for befolkninga i byen. I dag er det 1200 martyrfamiliar i Kobanê. Dei lever i dag i ein krigsøydelagd by med folketal som i Bodø. Kvar familie har mista ein eller fleire i krigen mot IS. «Dei slost for heile verda, ikkje berre for oss», som ei mor sa om sonen og dottera ho hadde mista.
I desse åra har den kurdiske delen av Nord-Syria både hatt eit stabilt styresett og i hovudsak fredelege forhold. Her kunne norsk bistand ha forandra kvardagen for hundretusenar. Humanitær hjelp ville ha ført til at flyktningar frå andre delar av Syria kunne ha funne trygge stader å vere i sitt eige land. Det hadde ikkje kosta stort å hjelpe dei lokale styresmaktene med å sette opp flyktningleiarar med god standard i dei trygge områda. Det ville ha vorte noko heilt anna enn kvardagen i Ayn Issa-leiren fem mil nord for Raqqa. 20.000 levde der da eg eg var der.
Gjenoppbyggingshjelp til Kobanê og andre område som treng det, ville fått enda fleire flyktningar til å vende heim igjen. «Det er trist å tenkje på kor mange fleire vi kunne ha hjelpt», sa ein mediekjend statsråd til Dag og Tid.
Om den norske regjeringa hadde ønskt å gjere noko med dette i Nord-Syria, hadde dei for lenge sidan send ein handfull røynde bistandsarbeidar dit for å få i gang humanitært samarbeid med styresmaktene. Dag og Tid har rett i at det ikkje ville ha kosta stort. Problemet har hittil vore at den norske regjeringa ikkje vil. Noreg følgjer i all hovudsak den nådelause oppfordringa frå president Erdogan i nabolandet Tyrkia: Humanitær blokade av den kurdiske delen av Syria.
Erling Folkvord er medlem av Rødt.
Fleire artiklar
Hayden Powell har skrive musikk for ein sekstett.
Foto: Anne Valeur
Fugl føniks
Hayden Powell har brukt ventetida godt.
Teikning: May Linn Clement
Bleik om sausenebba
Kan henda er det nokre som vil setja nebbet høgt og seia at ordtaket om å syngja med sitt nebb slett ikkje viser til fuglar, men til folk. Då seier eg: Det er ingen grunn til å vera nebbete!
Ingvild Lothe er forfattarutdanna og skriv både dikt og prosa.
Foto: Ida Gøytil
Idealitet og realitet
Ingvild Lothe skriv vedkjenningspoesi. Og vedkjenninga verkar genuin fordi ho i tillegg rommar humor og ironisk distanse, sjølv om det også berre kan vere ei maske.
Eivind Riise Hauge har skrive både noveller, romanar og skodespel.
Foto: Eivind Senneset
Dei førehandsdømde og samfunnet
Eivind Riise Hauge skriv med forstand om brotsmenn, rettsvesen, liv og lære.
Ein tilhengjar støttar det saudiarabiske fotballaget.
Foto: Mohamed Abd El Ghany / Reuters / NTB
Fotball og laksediplomati
Fortener Saudi-Arabia meir merksemd fordi dei skal arrangera endå eit nytt idrettsarrangement? Absolutt. Klarer NFF å endra norsk utanrikspolitikk og handels- og reisemønster med kritikken sin? Truleg ikkje.
Papiravisa