VITNEMÅL

ALF MAGNE SIREVÅG

NÆRBØ

I sommar oppdaga eg at vitnemåla mine er angripne av mugg, ironisk nok skulle det visa seg at dei var minst trygge i ein koffert som skulle kunna verna dei mot både vatn og brann. Sjølv om eg hugser frå då eg fekk vitnemåla at det var lagt ved eit skriv der det stod at vitnemål berre vert skrivne ut éin gong kontakta eg Universitetet i Bergen for å undersøka om dei kunne gjera eit unntak, det kom eg ingen veg med.

Eg forstår det som ein nasjonal praksis at det berre vert skrive ut vitnemål for høgare utdanning éin gong. I særleg alvorlege og godt dokumenterte tilfelle vert det skrive ut duplikat av vitnemål. Dette er ein praksis som eg slit med å forstå, noko som eg har gjort heilt sidan eg såg den skildra då eg fekk vitnemåla mine. Kvifor er det eit større problem å skriva ut eit nytt vitnemål enn å gje ut eit nytt pass eller førarkort? Særleg om ein kan senda inn det gamle vitnemålet, eller restane av det, forstår eg ikkje problemet.

På toppen av dette er det ein føresetnad at originalvitnemålet vert levert inn til utdanningsinstitusjonen for å verta destruert for å få eit duplikat, som betyr at det ikkje lenger vil eksistera eit originalvitnemål for den aktuelle utdanninga. Praksisen for å skriva ut vitnemål vert berre meir og meir uforståeleg for meg. For det fyrste, er det ikkje naturleg å arbeida for at det skal eksistera eit originalvitnemål så langt som det er mogleg? For det andre er duplikat kopiar som endåtil er grundig merka som kopiar, kvifor er det eit problem om originalen eksisterer samtidig som det eksisterer ein kopi? Er det ikkje i det heile teke meir naturleg, og like trygt, å skriva ut nye vitnemål?