Kyllingproduksjon

Siri Helle

Florø

Nokre gonger, når debattar står i fare for å verte vel tekniske og detaljerte, er det lurt å ta eit steg attende. Det trur eg Dyrevernalliansen, eg og diskusjonen om Rema-kyllingen Hubbard JA787 skal gjere nett no.

Anton Krag argumenterer i Dag og Tid 9. mars for at dei ikkje kan prioritere små nisjemarknader, men må «hjelpe de dyrene som trenger det mest», altså dei i den mest intensive produksjonen.

Lat oss sjå på kva ein «nisje» er for noko. Ordet kjem frå fransk og tyder, pussig nok, «bygge reir». Her kunne vi sagt mangt og mykje om kva biologiske føresetnader fjørfehybrid har for å bygge reir og ikkje, men lat det ligge for no.

Ifylgje Store norske leksikon er storleiken på ein nisje i ein marknad avhengig av storleiken på marknaden – og det som er nisje i ein marknad, treng ikkje vere det i ein annan.

Det er inga naturlov at kjip kylling skal vere billeg. Tvert om: Kylling som vert fôra opp på høgverdig menneskemat, er blant dei mest unødvendige kjøttypane vi har. Særleg om vi ser han i samanheng med det enorme høneoverskotet vi sit på her i landet.

Eg har heller ikkje sett at Dyrevernalliansen har utfordra samanlikninga mi av Hubbard JA787 med den andre medium sakteveksande kyllinghybriden Ross Rowan, som alliansen i 2014 omtalte som «halvt monster».

Billeg industrikylling har ikkje oppstått av seg sjølv. Nokon har skapt han. Nokon må òg avskaffe han og sette inn eit alternativ, som altså er noko ganske anna enn å «sitte passivt og innbille oss at denne produksjonen skal forsvinne», som Krag hevdar er alternativet til ærenda dei spring for familien Reitan.

For eigentleg var det sjølvsagt Rema og Norsk Kylling som skulle stillast til ansvar for måten dei marknadsfører seg på. Heldige dei som har fått ein heil organisasjon til å ta dritarbeidet for seg.

Siri Helle er agronom og fast skribent i Dag og Tid.