Havørna

Johan Brox

Håkon Dag Sørland slår fast at det er vi menneske og ikkje havørna som er skuld i at sjøfuglane forsvinn, men han seier lite om kva vi her og no kan gjere med problemet. Premissen for teksten han kritiserer, var at raudlista artar som krykkje og lomvi ikkje har tid til å venta på at menneska skal samla seg om å løysa den generelle natur- og miljøkrisa i verda før noko eventuelt kan gjerast for dei.

Vidare ymtar Sørland om at (leiarskribenten i) Dag og Tid skulle ha noko usnakka med blåkvalen. «Det er nok litt av det same tankegodset som gjer seg gjeldande når det blir hevda at vi må skyta dei store sjøpattedyra, kvalane, fordi dei et opp fisken vår», skriv han.

Men samanlikninga til Sørland haltar: Leiarartikkelen argumenterte ikkje for å hausta havørn for profitt, han argumenterte for å verna sjøfugl. Skulle ei havpattedyrsamanlikning gje meining, måtte havørna ha rolla til kvalfangaren, ikkje rolla til kvalen.

Til sist skriv Sørland interessant om når menneska skal «forvalte» naturen. «Så langt har det ikkje vore særleg vellukka», skriv han, som sant er. Men det finst vel ein generell aksept i samfunnet for ideen om å regulera talet på til dømes rovdyr, til beste for byttedyr, husdyr, jordbrukarar og andre, sjølv om det vil vera usemje om nett kor mange ulvar og bjørnar, jervar og gauper me skal ha, og kor dei skal finnast. Kvifor er det annleis med nett havørna? Eller meiner Håkon Dag Sørland verkeleg at ingen art skal forvaltast?