ISLAM

PER STEINAR RUNDE

FOSNAVÅG

Eg kommenterte artikkelen «Verdiar som raudt kort» fordi Sørbø der lanserte ein grunnverdi, «å vere solidarisk med alle menneske i naud», som utan avgrensing er umogleg å praktisere. Han presiserer no at dette ikkje inneber fri innvandring, og at han sjølv ikkje trur vi kan ta imot altfor mange flyktningar. Det er greitt.

Men så skriv han at «innvandringsmotstandarane ikkje utan vidare kan ta på seg rolla som vernar av norske og kristne verdiar, og så å seia ta Meisteren til inntekt for sitt syn når dei vil stengja grensene». Det første må då einkvar stå fritt til å gjere, og det siste kan eg ikkje sjå har skjedd. Det er tvert om innvandringsliberale kristne som har brukt Jesu ord om nestekjærleik som argument i denne debatten. Det gjorde også Sørbø ved å setje likskapsteikn mellom asylsøkjarar og «mine minste små» i avsnittet «Set Lazarus på porten». Ønsket om å ta vare på vårt eige samfunn bør ein ikkje karikere og harselere med, for det er fornuftig same kva ein måtte tru på, og i tillegg heilt i samsvar med kristne verdiar.

Gitt kåra til kristne i den muslimske delen av verda, burde skepsis til islam vere lett å forstå. Sørbø finn derimot slik frykt komisk, fordi han trur muslimske innvandrarar liknar på norske pietistar. Sørbø kallar mi motsegn, at dei «toppar all kriminalstatistikk og fyller fengsla», ei «demonisering» og «ein type generalisering som nærmar seg hets». Men eg bygde på statistiske data i SSB-rapport 21/2011, «Kriminalitet og straff blant innvandrere og øvrig befolkning», som viser akkurat dette. Sjølv når tala, inndelte etter fødeland, er korrigerte for gruppeskilnader i alder, kjønn, bustad og sysselsetjing, kjem dei muslimske på topp med sju av dei åtte første plassane på statistikken over valdsbrotsverk i 2001–2004, med om lag tre gonger så høg prosentdel som «øvrig befolkning». Frp bad i fjor om nyare tal, men direktør Meyer sa nei.

Som argument i ein innvandringsdebatt bør offentleg statistikk trumfe personlege oppfatningar. Generalisering er det uansett ikkje, for sjølv om ein tek med alle typar lovbrot i desse fem åra, inkluderer det færre enn 20 prosent av innvandrarane frå muslimske land. Majoriteten er sjølvsagt lovlydig.

Allmenn frykt for islam i vestlege land har likevel mest med terrorfare å gjere. Der er det snakk om ei langt mindre gruppe av potensielle valdsmenn, men likevel etter kvart så mange at politiet ikkje lenger har full oversikt. Dessutan kan få personar gjere stor skade. Sørbø skil her skarpt mellom islam og islamisme. Det kan stemme for sjølve ideologien, men i praksis handlar det om tenkjemåtar hos menneske som er saman med kvarandre, og då vil grensene bli meir uklare og skiftande.

Innvandring generelt er eit altfor vidt tema til å drøfte her. Om politikken er streng eller sjenerøs, kjem både an på auga som ser, synsvinkelen og tidshorisonten. Sjølv med sterk nedgang i innvandringa, tilseier framskrivingane til SSB eit innvandrarfleirtal om femti år.