Fosen-saka

Per-Bjørn Pedersen

Det er ikkje noko nytt at vindmøller er kjennemerke på ein rettsstat eller noko anna som me helst ikkje vil vera.

Kongen av Preussen, som regjerte på syttenhundretalet og som me på norsk kallar Fredrik den 2, eller den store, ville for over 200 år sidan gjerne at landet hans skulle vera ein rettsstat. Men det blir fortalt at han ergra seg over ei vindmølle ved slottet sitt, Sorgenfri. Ho både laga lyd og skjemde utsikten. Han ville difor kjøpa mølla og riva henne ned. Men møllaren sa nei. Kongen meinte då at han vel kunne påby sin undersått å riva mølla. Møllaren skal då ha svara at det kunne kongen dersom høgsteretten i Berlin ikkje fanst. Og mølla vart visstnok ståande til ho brann ned under krigen i 1945, men er bygd opp att som vitnemål om at det nye Tyskland vil vera ein rettsstat.

Hjå oss har vår høgsterett samrøystes slått fast at konsesjonen for å byggja vindmøllene på Fosen var i strid med norsk lov. Då finst det faktisk ikkje noko løyve til å byggja vindkraftverket der. Når regjeringa likevel i si tid tillet bygging, så var det eit lovbrot.

Regjeringa i Noreg er den utøvande makta i vår forfatning, eller vårt styresett. I formelle samanhengar kallar ho seg gjerne «kongen». Alle andre enn nettopp regjeringa skal riva hytter, tilbygg og hus, dekkja til tennisbanar og vegar, fylla symjebasseng og føra golfbanar tilbake til naturen eller landbruk, når det ikkje ligg føre lovleg løyve til bygging eller endring i utgangspunktet.

Dersom regjeringa, la oss gjerne kalla henne «kongen», ikkje gjer det same når rettar til urfolk i vårt land har vorte trakka på, så opptrer ikkje vårt land som ein rettsstat overfor samefolket. Det er vindmøller som vitnar, både i Preussen og på Fosen. I Preussen vart mølla ståande, på Fosen må møllene ned. Elles vert dei nasjonale nidstenger over landet som elles ville vera ein rettsstat.