Eg har vore vikar i Dag og Tid sidan januar. Kva skal eg skrive om i den siste petiten min?

Eg kunne skrive om tida mi i avisa. Korleis eg som fersk nynorskpraktikant klarte å lande eit vikariat her. Korleis eg klarte det, lurer eg framleis på.

Eg kunne gjeve nokre humoristiske stikk til redaktøren. Liksom ta att for dei gongene han ikkje har likt ideane mine. Skildre korleis eg som oftast må vedgå (ikkje så han høyrer det, sjølvsagt) at jau, han hadde nok rett igjen. Om korleis eg har gapskratta av kommentarane hans når han treffer spikaren på hovudet.

Eller kanskje eit respektfullt, men litt ertande nikk til desken – Tiril, Johan, Helga og Eva. Dei som nyttar tre–fire datasystem på ein gong og har stålkontroll. Som redigerer, brekker sider og korrekturles avisa på same tid, og gjev meldingar så øyro flagrar.

Sanninga er at utan dei vert det ikkje avis i det heile. Det same gjeld forresten korrekturlesarane, Ole Jan og Ingvald, som best må skildrast som vandrande ordbøker. Alt dei kan!

Eg kunne ha skrive ein panegyrikk til journalistane. Christiane, Per Anders, Ida, Eva og Håvard. Skarpe og røynde journalistar og forfattarar, som i tillegg til å skrive lange og intelligente tekstar også har hatt tid til å drøfte vinklingar og lese tekstane til ein jypling.

Mykje kunne vore skrive om korleis Gregor, som opphavleg er tysk, handterer kundekorrespondanse på perfekt nynorsk, og samstundes syter for at avisa held seg marknadsrelevant og teknologisk oppdatert.

Eller korleis Sofie styrer ordskiftesidene med hard hand i den eine augneblinken, før ho les inn tekstane til lydavisa med silkemjuk røyst i den andre.

Om det kunne ha vore ein petit?

Eg trur forresten eg lèt vere. Svein ville syntest at ein slik petit vert for innforstått.

Men når eg tenkjer meg om, veit eg jo at han ikkje les petitane uansett... Orsak, eg meiner same kva. Takk til korrekturlesarane!

Ekorn